O Krytykach

nie chcą mnie słuchać
zranieni niekompetencją
karłowaci troglodyci
z pustą torebką po śniadaniu
zamiast dłoni

czekają na milczenie
między zębami
mają piasek słów

są jak stara kobieta
drżącą ręką podnosząca resztki
których ktoś nie dojadł

ich pytania - dla wodogłowców
przetykających przez szpary palców
swój długi ogon życia

nie widzą
jak moja geometria słowa
upada pod ciężarem
wypluwanych uczuć

Nie podoba mi się kolokwializm w wierszu, nierównomierne zwrotki i kramowy język. Przypomina dysputę między chłopem a kwiaciarką. Porównania też nie są na przyzwoitym poziomie. Sam temat podobnie.

"Jak stara kobieta" [!!!]
"Przetykać" [????]
"między zębami" [?? Boże...]
"długi ogon życia" [????]
"wypluwanych uczuć"
"nie dojadł" [Fuj!]"
"torebką po śniadaniu"

Poezja?

Język zaiste jest balsamem dla duszy. Ukojeniem od świata potoczności i ignorantów. I wiesz co? Chyba rzeźnika z masarni, stać na coś więcej.

Mimo wszystko zrozumiałem. Przykro mi, że słowa krytyków dotykają Ciebie szczególnie. Oni są wszędzie. Na każdej stronie, w każdym magazynie. Ktoś kiedyś powiedział bardzo mądre zdanie: "Do krytyki trzeba dojrzeć."

Pozdrawiam.

:-) kolokwializm, nierownomierność i brzydkie porównania oraz kramowy język są tu celowe (patrz zakończenie) i taką właśnie dysputę ma symulować z założenia:), a nie mam nic przeciwko krytyce, gdyż sama zawodowo ją uprawiałam:) to dość stary wiersz, ciekawa byłam co o nim sądzicie:) dziękuję za uwagi i pozdrawiam aga

przyznam rację, choć ty zrozumiałeś:) dzięki za sugestię, bardzo ciekawa, pozdrawiam aga

O.K. Wiersz oczywiście. A ukojeniem dla duszy chyba nie jest język, tylko poezja? Chyba, że się mylę. I kto powiedział, że tak nie może brzmieć poezja? Następna próba usystematyzowania i wtłoczenia w ramy? Tego nie lubię.