Konstancja

Kochajmy budziki - bo kiedyś - zatęsknimy
Ciągle nas ostrzegają: ''nie znacie dnia ani godziny''
A kiedy już ją poznacie - niechybnie będzie za późno

Staniemy się wiatrem w tunelu: na obu końcach jest ... trudno

Bo trudno było żyć, a i niełatwo - z tym życiem będzie się rozstać

Co czeka nas nim przezeń przebrniemy? 
''Łatwo'' - z pewnością temu nie sprosta.

Wierszy nikt nie przeczyta... 

A szkoda je tu zostawiać

Droga? O nas się pyta! I prosi: ''nie zastawiać!''

Najgorzej jest kogoś kochać.
Łzami wsiąkają rozstania
W tą naszą bojową ziemię - do szczętu podłą, cyniczną - bez wachania... 

A jednak ludzie tu żyją.

Niektórzy sobie chwalą.
Niektórzy ''jak w sanatorium,'' inni daleko od raju

Mam małe czółno i rzekę -  bramę własnego kraju

Choć więcej do szczęścia ''nie muszę''
I tak mnie pod prąd witają ...