Zanim

 

 

nawet jeśli 
zburzą nasz Rzym 

 

kamienie zapomną 
kształt odbitej stopy

 

a pamięć 
wody dotykanej ustami
w pragnieniu 
uleci

 

za nim

 

słońce nad światem 
który znam tylko z widzenia
zgaśnie
wraz z moimi oczami

 

wiem

 

my

 

Edytowane 18 Października 2020 przez opal (wyświetl historię edycji)

@opal  Znowu pieknie wypracowany i ubogacony niezwykłymi metaforami wiersz.., jednak i ja znowu mam wrażenie, że przez jego wyniosłość staje się niewystarczająco rzeczywisty, bym mogła w przekaz w pełni uwierzyć i go - przeżyć, odczuć... Pozdrawiam :)

@Dag @Dag

@duszka Dziękuję Ci, Duszko, za opinię. Oczywiście, z pokorą ja przyjmuję - mam tylko nadzieję, że nie "wyniosłość" masz na myśli, a - ew. "wzniosłość"(?) 

Cóż... Dla mnie Poezja jest - w pewnym sensie - wzniosła. Nawet, jeśli traktuje o rzeczach przyziemnych. Tak czuję. 

Pozdrawiam serdecznie

 

 

@opal  I ja przyjmuję z pokorą Twoją wypowiedź :) I oczywiście miałam na myśli "wzniosłość" - przepraszam za tę pomyłkę! Pozdrawiam serdecznie :)

@duszka