Epizod w Kosmosie / Tyłem do Grobu

Epizod w Kosmosie

Pięcioletni chłopczyk siedzi na obramowaniu piaskownicy.

Bierze wiaderko. Jest miękkie jak gorący wosk, a on zapada się w drewnianą deskę.

Zaczyna głośno płakać. Nie może wytrzymać bólu. Nogi stają się gęstą mazią.

Cisza łez wchłania ostatnie chwile.

W dolinie umiera wspomnienie miasta. Domy sprawiają wrażenie żywych istot. Bezkształtne ciała, wyzwalają plastyczne odgłosy zapadania.

Bulgocząca plama, która była chłopcem, nie słyszy już tych dźwięków.

Planeta Ziemia przeobraża się w chaotycznie wymieszaną masę wszystkiego, co jeszcze tak niedawno, żyło lub po prostu istniało.

*

–– Chyba żeśmy trochę przedobrzyli z tym rozpuszczalnikiem zła i wszelkiej niesprawiedliwości. Nie sądzisz?

–– Sądzę.

–– Hmm… przecież chcieliśmy pomóc.

Tyłem do Grobu

Ostatnio, w księżycowe jasne noce, odczuwam tęsknotę. Dlatego chodzę na cmentarz i siadam na ławeczce przed grobem, tyłem do pomnika, bliskiej mi za życia osoby. Słyszę wtedy za plecami szelesty, a że księżyc świeci z tyłu, to widzę czarny cień przed sobą, by po chwili poczuć: dotyk zimnej dłoni. Nigdy się nie odwracam, by nie spłoszyć tej kojącej obecności.

Jestem starszą kobietą. Chodzę na cmentarz, bo wiem, że go zobaczę. Mam świadomość parafrazy: nie pożądaj obcego młodzieńca, siedzącego tyłem do grobu. Dlatego, w ramach pokuty za grzech cudzołóstwa, omiatam grób... ale moja żądza jest silniejsza... i w końcu dotykam policzka.