Tajemniczy świat introwertyka

Tam ― spełnia się coś dziwnego…

… wśród tej zieleni ―

przeszytej

― strzałami nasion...

Z szelestu liści ―

wyławiam

― niewyraźne szepty…

...

Widzę ― zagubione widma

― uśmiechniętych ― za życia ― ludzi…

... przemykające ―

pomiędzy

słojami

― czasu…

... i słyszę ―

jak

― nawołują siebie…

... swoje ― umarłe byty…

...

Nie poznaję

ich twarzy…

Zatarły się

― przez lata…

...

... zastygam wśród ―

parujących

po ulewie

― kwiatów...

Nasłuchuję i milczę...

... chłonę duszne aromaty...

...

… wszystko drży ―

i migocze

― w skapujących ― zewsząd ― kroplach...

Mieni się

― jak lustro...

(Włodzimierz Zastawniak, 2013-06-20)

@Arsis Pięknie Włodku, coraz mi bliżej do Twoich wierszy, przeleciałeś przez las lotem błyskawicy a tyle dałeś przeżyć i reminiscencji poetycznych.

Wszystkiego dobrego.

Piękny wiersz, soczyście się w niego wgryzam, im wolniej, tym smakuje lepiej. No i te metamorfozy kształtów, słoje czasu, strzały nasion... czuć to skupienie, wyczulenie na każdy ruch i dźwięk, sielankę łąki. pozdrawiam:)

@Arsis thousand falling mirrors 

świetna muza 

tego nie znałem przyznam szczerze.

podoba się!

@Arsis

Najważniejsze, że jest to świat bogaty w przeżycia wewnętrzne,

co pozwala introwertykowi nie nudzić się z samym sobą. 

Codzienność i tak zmusza każdego człowieka do stąpania po ziemi. 

Lubię dźwięczne dzwneczki, ale wolę muzykę z wątkiem lirycznym. 

Dzwoniąca przenikliwie cisza z zaświatów. 

Pozdrawiam. 

@[email protected] Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

@Luule Pozdrawiam z łąki, spomiędzy słojów czasu.

@Antosiek Szyszka Podoba mi się komentarz, Antosiek, pozdrawiam.

@Marianna- Pozdrawiam, dzwoniąc dzwoneczkami przenikliwie z zaświatów.