z prochu powstałeś

wszystko co mam co dał mi świat noszę w sobie by kiedyś ci dać*

najbardziej przekonuje mnie czerń
jest gładka
miedzy jednym wszechświatem a drugim
rozpięte skrzydła nietoperzy —
krzyk
i coś co rozpycha od środka

wystarczy uwolnić kształt
nadać formie początek 
nieskończone niech będzie pokarmem

poza czasem a realnym bytem
jesteśmy teorią
wszystkiego nie da się zrozumieć
trzeba znaleźć klucz
przejść na drugą stronę
uwierzyć

że to co tak naprawdę umiera
jest źródłem
u którego my sprzed początku

rozpinamy skrzydła

Wracam do domu - Justyna Steczkowska*

fajne :D żeby nie napisać dosadniej :D 

Nieodparte skojarzenie: Wielki Wybuch.

Pozdrawiam :)

@tetu Za Marcinem powiem dosadniej - świetny wiersz, czyżby nasza perspektywa upadku była tak bliska?

Pozdrawiam Tetu, miłego wieczora.

Zaczyna się od przytłaczającej głębi i konczy powietrznym rozwarciem.

Tak jak wiele ważnych (jeśli nie najważniejszych i kluczowych!) spraw w życiu.

Podoba się, jak zazwyczaj.

Choć motto w pierwszej chwili odczułam jako (wybacz określenie!) popierdółkowate

i nie przystające :)

Ale teraz mi się wszystko zlało w logiczny kompozyt :)

Pozdrawiam :)

D.

Marcinie, trzeba było przywalić;) Pozdrawiam.

Warszawianko, dobrą ścieżką idziesz;) dzięki.

Grzesiu, tego nie wie nikt. Wszystko jest możliwe.

Deo, popierdółkowate?!:D Niemożliwa jesteś :D  Chyba mnie już trochę znasz i wiesz, że u mnie możesz głośno myśleć, zawsze. Najważniejsze, że sama doszłaś do tego i to poukładałaś. Zdecydowałam się na ten cytat, ponieważ chciałam połączyć po trosze fizykalność z duchowością. Myślę, że ów motto doskonale spina te dwie sfery oddając charakter tego co miałam na myśli.  

Bardzo Wam wszystkim dziękuję za ślad.

@tetu Wzruszył mnie Twój Wiersz. Pozdrawiam