Kusząca śmierć

Źródło:

Słyszę ― jak mówi szeptem ― kokietując ptaki ― i tysiącletnie drzewa…

… zapatrzona w blaski ― nieruchomej rzeki…

…

Jest taka piękna i świadoma swojego czaru ―

kiedy stoi na krawędzi światła…

… ubrana ― jedynie w cienie… ― chodzące po niej konturami liści…

… czeka cierpliwie ―

z refleksem

słońca

― na ustach…

… z dłońmi złożonymi na piersiach…

…

Czeka ― aż nadejdę ―

jako szum leśny

― albo ― szelest łąki…

… by mnie

porwać ―

ku niebu

― w zorzy witraży… ―

… bym się zatracił w białym obłoku…

…

I uświadomiłem sobie ― całe życie ― pomiędzy dniami zgasłego lata…

… mój dom ―

dzieciństwa…

… tętniące źródła…

I każde ―

inne

― miejsce… ―

… które po mnie… ―

… stanie się  p u s t k ą…

(Włodzimierz Zastawniak, 2014-03-29)

Piękne, pierwszy raz spotykam się z nienagannym szacunkiem do śmierci, jednak zbyt pięknym, depresja to nie najlepszy przyjaciel. Tak o śmierci i sobie myślimy na starość, budzisz moją obawę czy podmiot liryczny nie robi tego przedwcześnie.

Nie ma co się starzeć na wyrost, jeśli jednak masz swoje lata to cóż - pięknie

Pozdrawiam