Mam niedobicie serca

śniły mi się 24 serca pod moim wierszem

same wpadały jedno za drugim nie mogłem

przez nie spać… wtem kolega z dzieciństwa

odkrył mroczny sekret zhakował konto

i nie chciał oddać na nic zdały się prośby i

błagania zabrał wirtualne szczęście - koniec

pisania nawet czasu na pożegnania nie było

wszystko szlak trafił lecz poezji i to nie skończyło

piszę kolejne wiersze i wysyłam gołębiem pocztowym

znów mam lekko na umyśle znów odczuwam zawrót głowy

słowo i słowo żywe jedyne przelane - jedyne prawdziwe

rozdaję serca by się narodzić powtórnie – narodzić i docenić

Bardzo mi się podoba oprócz ostatniego zdania - jakby nieco pompatyczne. 'Rozdaję serca' - ok. ale potem może jakoś inaczej? 

Pomysł na wiersz superancki a pierwszy wers powalający :);)

Witam - nie serca się tu  liczą  - mi przyjemność sprawiają czytania.

                                                                                                                    Pozd.

Zgadzam się z tym, że każdy nasz wiersz, w którym siebie wy-powiadamy, lub cudzy, w którym się rozpoznajemy, rodzi nas, czy naszą prawdę odrobinke dalej... Życie jest dla mnie takim ciagłym przychodzeniem na świat... Pozdrawiam.

lat - zbędne i zaburza dla mnie delikatny rytm. 

mój, mi, i nie rozumiem czemu "mroczny". Wers do przemyślenia.

Reszta ok, pozdrawiam, bb

@Pan Ropuch  Czy na pewno to aż taki mroczny sekret? Nie ma nic złego w chęci bycia docenianym, gorzej kiedy tylko z tego wypływa nasza chęć do tworzenia. Peela chyba jednak ten wyjątek nie dotyczy, więc nic tylko zakładać nowe konto ;)

Pozdrawiam