Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Rekomendowane odpowiedzi

Północna Ulewa 

 

Kropla rosy spada z trzciny 
o spokojnym poranku, po Północnej Ulewie
księżyc, w pogoni za słońcem, 
rozpaczliwie wędruje po niebie;
upada, bez względu na siebie. 

 

wpada w pułapkę, wpatrzony
w pejzaż wschodu słońca:
połączenia ust powolnych, splecionych z przędzy,
wplatania się pomiędzy te głębokie, błogie więzy,
jak trzcina cukrowa frywolnych zachowań 
lecz zamiast wśród wschodu,
skończył na północy, pół nocy przepadło:
upada nam księżyc. 

 

Między pieśnią złamanych kości
i płuc zatopionych w słowach,
za których szczyty, księżyc się chowa,
w tańcu wiruje ta jedyna, samotna. 

 

O, trzcino cukrowa, służ mu za wiatrowskaz,
gdy zagubiony chłopak,
będzie płynąć łodzią,
czyli będzie iść na nogach,
a jej kolano w tańcu 
będzie zwinnie meandrować,
pejzaże wciąż malować,
wabiąc go w swe słowa


Przesyłać mu swą miłość, wraz z kroplami deszczu,
karmić go, jak morze, mądrościami wieszczów
o legendarnych językach,
co zaprowadzą nas do sensu, 
ulewać biżuterię ze stłuczonych diamentów,
wyłowionych z morza. 

 

Ulewa gasi pożar, który zniszczył trzciny
a księżyc, jako chłopak
upadł dla dziewczyny. 

 

Trzeba było słuchać 
ciem z szali leciwych;
chciwość jawi się w blond włosach
i tanecznych pozach,
a on był bardzo chciwy. 

Edytowane przez myśli kości (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...