chroniczne zmęczenie

Mieszkam pod zimnym kloszem domu

gdzie może żyć, jeść, uczyć się i odpoczywać

tylko moja powłoka

nie ja, i to im wystarcza

Snuje się po ciemnych pokojach, jak cień

nie chce być za bardzo obecna

drży z zimna, nie tylko w powietrzu

co drży, nie ja?

Nawet nie wie, że nieustannie

Układa fantazje w głowie, jak dziecko

to nie boli, bo nie poddaje się krytyce

zamknięte szczelnie pod kloszem

A ja jestem zmęczona, od lat

Robię zadania z listy zadań dla dobrych dziewczynek

Myję podłogi, ścieram kurze

słucham żali, kłótni, pretensji

płaczę tylko w nocy, pod kocem, kiedy wiem

że mogę wrócić do siebie

wtedy odbudowuje syzyfowo ciepło własnego ciała

A w umyśle układam klocki które nie pasują

w umyślę biegam, szukam skrytek

w umyślę dbam o obraz siebie

nieustannie, od lat

I jeszcze nie wiem, że to otoczenie

to źródło mojego przewlekłego zmęczenia

porażki sukcesu idealnej córki

I jeszcze nie wiem, że otoczka też chłonie

ten stęchły odór nacisku, wymagań i wizji

roszczeń opatrzonych nalepką z kultury

I jeszcze nie wiem, że stworzyli we mnie potwora

pożerającego własne wnętrzności

żeby oni nie musieli wiecznie tego robić, bo to męczące

I jeszcze nie wiem, że z czasem łapiąc ciepło

wypłyną na wierzch moje uczucia

które położą mnie do łóżka na miesiące

Żebym odpoczęła

Jest ciekawie.

@gałąź raczej paskudna historia, i dziwnie mi znajoma.

Dobrze to opisałaś, czuć ten klimat, samotność i wyobcowanie we własnym domu, brak zrozumienia, niezaspokojenie potrzeb emocjonalnych, brak miłości, czuć ból. Ostatnia strofa mrozi (jest moc!) ale puenta daje nadzieję, nadaje sens.

Pozdrawiam :)

@Allicja dziękuje za opinię, bardzo mi miło. Pracuje obecnie mocno, żeby osiągnąć możliwość dobrego opisania atmosfery, uczuć i zimna więc cieszy mnie że widać to w tym wierszu

Mam wrażenie że już gdzieś ten tekst czytałam

Ciekawy

Pozdrawiam serdecznie

@Gosława byłby to duży zbieg okoliczności, napisałam go ze 3 tygodnie temu i jest tylko tutaj opublikowany :) dziękuję

@gałąź ☺

Przypomniały mi się moje wczesno nastoletnie lata. Łap Plusika :3
Niby nie powinnam, ale czuję nostalgię. To pewnie syndrom sztokholmski. Zabawne.

@Sekret tęskni się do tego co najbardziej przypomina dom; jaki by nie był, po latach wraca sentyment