Póki pali się ogień.

Smutna to pora wypada jesienią,
gdy gałęziami pustki ją ocienia.
Zawsze podporą była - światłem, ziemią;
i chyba nic już tego nie pozmienia.

Dębem rozrosły, listowiem w koronie
z wiatrem do snu mógł ich szumem kołysać.
Kiedyś mu stopy mchem tuliła; z dłoni
poiła źródłem, dokarmiała ciszą.

Przyszły w noc letnią - huk po błyskawicy.
Pod ostrzem gromu dąb się rozpołowił.
Dało się słyszeć w przydrożnych zaciszach,
grzmot uderzenia w oddal poniesiony.

Trzasnęło w serce wycięte na korze,
już się z zielenią liście nie wyłonią,
nie będą z szumem szarzały na dworze;
na wiosnę kwiaty ramion nie ozdobią.

Pozostanie w pniu pochłoniętym ogniem.
Deszcz czasem zrosi ogorzałe miejsce.
Gdzie ledwo słońca przedzierał się promień,
poświata lampek dziś rozświetla jeszcze.

Momentami nieco nie gramatycznie, gdyby nie to, to mógłby być całkiem fajny wiersz.

Pozdrawiam

@Sylwester_Lasota Dziękuję. Ten wiersz ewoluuje. Możliwe, że jeszcze kiedyś coś w nim pozmieniam.

Dziękuję. Jak wspomniałem w Dialogu z Sylwestrem_Lasotą wiersz jest już bliski "pełnoletności". Kilkanaście lat temu miał formę białą i zawierał tylu przemyśleń. 

Podoba mi się. Pozdrawiam

@tomasz_zawadzki ładnie, choć musisz trochę dopracować tekst, są drobne błędy. Podoba mi się nastrój, metafory i wieloznaczność, której się tu (czy słusznie?) dopatruję. Pozdrawiam :)

@tomasz_zawadzki

Lekko i płynnie się czyta. 

Tylko ten grom... Jak ze starą jabłonią;

już nigdy z tego się nie otrząsnęła. 

I zniknęła doszczętnie, też w ogniu. 

Pozdrawiam.