Uśmiech ślę spod maski

A dzięki. Pozdro, pozdro :) 

Chyba nie do końca rozumiem dlaczego akurat 'herezja'. 

Ta niedziela była ultra przyjemna. Mam nadzieję, że i Twoja 

@Czarek Płatak Nadal nic nie wiem pomimo przyjemnej niedzieli. Szydzisz kolego.

To jest nas dwóch.

Nadal nie wiem dlaczego 'herezja', a teraz dodatkowo z czego lub kogo, w którym momencie szydzę. 

@Czarek Płatak  Pasuję. Trzymaj się mocno. Sprzeczny z powszechnie obowiązującym zapisem - herezja słowna.

Osobiście nie uważam zapisu -  'do skrytych w pani kobiet' za słowną herezję. Nawet gdyby tak było to nie widzę w niej nic złego, bo nie jest błędem w żadnym logicznym, gramatycznym, czy innym względzie, a osobowość człowieka nie jest jednolitą. Czy ta sama kobieta nie może mieć wielu oblicz?  Zresztą, zaprzyjaźnionym paniom, które już ten wiersz czytały ten moment i herezja przypadł do gustu, a ja w tym konkretnym przypadku liczę się z ich opinią najbardziej.

Odpozdrawiam

@Czarek Płatak  A ja pozostanę z uśmiechem pod maską.

Odwzajemniam. 

@Nieznajomy Niewidzialny, @Marcin Krzysica

Dziękuję 

Myślę, że widzi i czuje :). Panie mają znacznie większą, naturalną wrażliwość na tzw mowę ciała. Nasze gesty, w tym uśmiechy, potrafią wyłapywać i odczytywać bezbłędnie. I żadne maski czy ciemne okulary tu nie pomogą :)))).

Pozdrawiam

Witaj,

Jestem raczej w sposób pozytywny zaskoczony, mimo dość dużego i bezpośredniego skupienia na osobie własnej autora.
Osobiście wolę teksty bez angażowania formy pierwszej osoby liczby pojedynczej, takie, w których autor jest duchem tekstu, a nie jego twarzą. Są w mojej opinii bardziej uniwersalne. Osoba odbiorcy może postawić się w roli podmiotu lirycznego dużo łatwiej, a nawet stworzyć pewien jego obraz psychologiczny – wcale nie związany z autorem, a przede wszystkim tekst nie epatuje jego osobą, lekko rażąc w oczy. W mojej wizji wiersz powinien reprezentować autora między wierszami, bez nawiązań do jego prywatności w sposób oczywisty, nie wyłuszczając w tekście w sposób zbyt bezpośredni, kim jest lub na kogo pozuje, jaką wdziewa maskę. Wprowadza taki zabieg też pewną dozę zdrowej niepewności, czy autor mówi o sobie, czy jest to jedynie jego wyobrażenie. Poetom często wydaje się, że tworzenie obrazów w takiej formie, jaką przyjąłeś, wprowadza pewien autentyzm, że to moje wrażenie wynikłe z mojego doświadczenia, a podobno to jest ważne. Autentyzm tak – jest ważny, ale powinien wynikać ze stylu, ze specyfiki ujęcia problemu, w oryginalnej metaforze, ale nie w tej formie. Oslepia ona przekaz, bijąc w oczy cechami personalnymi autora. Uważam to za błędną drogę. Taka forma wcale nie istotna dla autentyzmu, a jej efekt wręcz powinien być pobocznym elementem tła - całego zbudowanego obrazu rozumowania w głowie odbiorcy. Inaczej to tak, jakby cały sens tekstu porażało zdjęcie twojej twarzy lub twój rys psychologiczny. Oczywiście nie próbuje nikogo pouczać, a jedynie przedstawić swój punkt widzenia. Wolą artysty zawsze jest wolność i swoboda, dlatego też ich nie zamierzam odbierać.

Pozdrawiam!

Zapewne tak jest. Najwidoczniej górna część twarzy podmiotu nie przypadła adresatce do gustu. 

Z pozdrowieniem

Dziękuję za wnikliwy komentarz. Ten punkt widzenia podoba mi się, nie to czy się z nim zgadam, czy nie. Bo ani się zgadzam, ani się nie niezgadzam. Głównie dlatego, że jestem fanem różnorodności we wszystkich niemal dziedzinach życia z wyjątkiem życia uczuciowego. Tutaj wolę mono. Dlatego chciałbym wierzyć, że tak w poezji jak i  w przypadku każdego innego rodzaju sztuki znajdzie się miejsce dla wszystkich z możliwych form.Takie jak opisujesz ujęcie tematu, schowanie się podmiotu między wersy to arcy ciekawy zabieg. I na pewno Twój komentarz jest dla mnie istotny, bo przypomina o innych sposobach podejścia do pisania. W tym konkretnym przypadku, chociaż podmiot jest rzeczywiście podkreślony dosyć jaskrawym szlaczkiem to chyba jednak adresatka jego słów jest podkreślona grubszym. Jednakowoż, rad jestem Twojemu komentarzowi, za który dziękuję i pozdrawiam.