jestem moim wrogiem

więzi -

o istnieniu ich wiemy wciąż niewiele

powoli odkrywamy ich złożoność,

znaczenie i potęgę na każdym stopniu

organizacji materii

od kwarków do kwazarów

od bakterii do korporacji

nie należę do siebie

lecz przynależę

wydawać by się mogło

że to ja piszę mówię

a głos jakby nie mój

śpię i śnię nie swoje sny

w których mam pełną

kontrolę nad swoim życiem

po czym się budzę i idę

nie tam gdzie chcę

lecz tam gdzie muszę

jestem moim wrogiem

znaczę swój ślad węglowy

cichutko bez dumy upajam się

nie swoim sukcesem

jednak wiem że

więzi trzymają mnie

przy życiu i tylko one

coś znaczą gdy przyjdzie 

czas

@Lahaj

'Człowiek naprawdę posiada tylko to, co jest w nim' .

Dosyć ciekawe przemyślenia, ale bycie własnym wrogiem rodzi dosyć poważne kosekwencje, których ostatecznym aktem może być autoagresja. Myślę, że tak jak na wielu płaszczyznach i tutaj potrzebne jest wyważenie... pomiędzy skrajnym samouwielbieniem, a właśnie tym, co w nas samych, stanowi dla nas zagrożenie. Po prostu jeśli jesteśmy swoimi przyjaciółmi, to wystarczy, myślę. Nawet w tym złożonym Wszechświecie.

Pozdrawiam

@Sylwester_Lasota dziękuje za ten wyważony głos z którym mogę się tylko zgodzić. Bycie przyjacielem samego siebie to piękne sformułowanie! 
Chciałem w utworze poruszyć miłe mojemu imaginarium tematy związane stosunkiem jednostki do oczekiwań społecznych i wynikających z tego problemach tożsamościowych. Ale tez ostatecznemu zrozumieniu ze każdy jest częścią całości. Pozdrawiam