Nadwiślański kościół

Kołyszą się drzewa w powolnym szumie,

gośćmi jesteśmy na chwilę dziś u nich -

- Jolka i Doma, pies Kosmo siadł przy mnie,

a drzewa nie wiedzą jak nam na imię.

I nie wie barmanka, byle byś płacił,

muzyka jak gdyby od spodu walił

w membranę szalonym łbem katatonik,

drzewa nie wiedzą, że ucho mam do nich,

do rzeki za wałem, szemrze i błyszczy

gdy szturmem wał bierze tłum rowerzystów,

niemal widmowy peleton po zdrowie,

na łokciach wsparłem o blat melancholię,

siedzę i patrzę w powolny drzew pochód

w budzie skleconej na gwoździe i obrót,

do której wirus dorzucił trzy grosze,

płacę i piję mój trud nawarzony -

- z piany go wziąłem, o szum się opiera,

jak wszystkie mury, najstarsza katedra.

@Jan Paweł D. (Krakelura) Podoba mi się. Ma fajny melancholijny klimat. Bardzo przypadło mi do gustu to przypominanie w kilku miejscach, że dla świata nic nie znaczymy. Przypomina to motyw z obrazu Upadek Ikara gdy wielki dumny Ikar co z wysokości samego słońca wpadł do morza jest zaledwie maleńkim punkcikiem na obrazie, a cały świat podąża dalej, nie zwracając uwagi na to co się stało.

@Johny Dzięki. Bardzo lubię, sam maluję takie małe szkieleciki na swoich obrazach. Pozdrawiam.