Sobotnia przygoda (poemacik przydrożny)

W sobotę, samotnie w drodze do Tyńca
Minąłem o siódmej smutnego odryńca
Bez tarczy, bez konia wędrował powoli
Szedł prosto z ruskiej do pisiej niewoli.

Kilka faktów dobywszy z pamięci afazji
Pytam go uprzejmie: Co słychać u Azji ?
Rzecz rzadka i gest miły, niespodziany,
Widzisz jam biedny, on wciąż nadziany.

Od rana jeno wiatr, deszcz, pola i zagony
Masz Waćpan coś, bom nieźle zdrożony ?
Świetnie! Odparłem, dychę dam zarobić
A w zamian szablą nauczysz mnie robić.

Ha! Wrzasnął ordyniec wielce ucieszony,
Na Akermanu nareszcie wypłynę strony.
Nauczę fechtunku i atakiem, i kryciem i
Niechaj się Bohun schowa z Kmicicem !

A trzeba przyznać ze szczyptą szacunku,
Że go pan Sienkiewicz wyuczył fechtunku,
Pół godzinki to trwało, jeśliś jest ciekawy,
Nie dłużej - już czekał autobus do Mławy.

I zakrzyknął, zanim bagaż zdążył włożyć:
Pa !  Dziś jeszcze będę Ewkę chędożyć.
Przegrałeś swoje życie Azja z kretesem!
Tylko raz zadymił i odjechał Pekaesem.

A ja kantor dostrzegłem bliziutko remizy,
Za ostatnią garść groszy kupiłem dewizy
I dzieląc już bez krępacji radość ordyńca,
Za pozwoleniem, w gaju, usiekłem odyńca.

Potem tak spełniony i z szablami u boku
Ruszyłem przed się, nie zwalniając kroku.
I aby klepki ułożyć fiknąłem raz młyńca,
Wieńcząc tym drogę z Krakowa do Tyńca.

                            (Kraków – Tyniec 1 sierpnia 2020)