Pstrąg i Ćma

stacony o zmierzchu , oswobadza świt

zanurzony w lęku , ułaskawia łzy

zatrzymany w tafli , przypomina sny

za bardzo bliskie prawdy , żeby z nimi żyć

ciągle płynie w dół, w poszukiwaniu ćmy 

ostatniej iskry światła , prawdziwej barwy krwi

ostatniej kropli sensu , w morzu beznadzieji

pierwszego wspomnienia, ostatniej niedzieli

nie wie jak głęboko , przyjdzie się zanużyć 

mimo że jak dotąd , tonięcie nie służy

czy sięgając szczytu , nie zobaczy dna

czy w ogóle istnieję , upatrzona ćma

może jest złudzeniem , drugą siostrą nocy

i znika oświcie , przez promieni dotyk

nie świadoma tonie , skąpana w ciemności

oświetlając drogę , płynącym w nicości

uzależniony od niej , zatrzymany przez zmierzch

płynie pół przytomnie , by zażyć swój lek

mimo to że wie , że jest już stracony

i obudzi się oświcie , będąc bardziej chorym .

może tylko pstrąg , ma w sobie tyle woli

by płynąć przez noc , mimo nie znanej drogi

by złapać tą ćmę , świecącą tak jasno

że zmienia noc w dzień , i staję się prawdą

@korek ładny. Pozdrawiam.