Ogień

Joanna cicho śpiewa Kai kołysankę.

W tym ciemnym korytarzu nieomal jak opar

mgły wygląda, gdy stoi i rozkołysane

ma ramiona. Dziewczynka usypia, już pora

na mnie. Przed chwilą Kosmo (jak swój do swojego)

zaczepiała chichocząc, ucząc się psiej sierści.

Już, już, za chwilę pójdę, jeszcze film, z którego

wynoszę wiedzę o tym, że Kaja raz pierwszy

zapoznała się z wodą z jeziora. Już idę.

Kosmo musi obwąchać nieomal każdy krzaczek,

nigdy mu się nie znudzi - on węszy, ja myślę

o zgubionej chwili, gdy pierwszy raz poznałem

wodę.