Imieniny Walentyny

To, jak smakuje życie - poznałam w książce kucharskiej.

To, jak wygląda nie-tycie - na diecie: 'giganckie żarcie'

Z czystego sentymentu - odwiedzam toaletę, w której w zapusty poznałam - pewnego wierszokletę, co pisał na papierze - dość mocno toaletowym, że życie jest gówno warte, że sra nim już na miętowo

A ja dziś - w operetce - odstawiam własny balet: szaleństwo z opętaniem - stepują doskonale

Od lat już grubo trzydziestu nie byłam zakochana.

Przez lat - chudo trzydzieści - wciąż czynię poważne starania, by kłaść się o stałej porze, by z dziatwą pograć w pchełki, by zawsze umieć odróżnić guzik - od pętelki, by masło zawijać na noc w przezroczysty celofan, by w każde Walentynki planetom powiedzieć: 'kocham'

A po ostatniej burzy zadzwonił do mnie telefon: 'nie trafia cię czasem szlag, że znowu trafiłem w ''nie to'' ... ?'

Imieniny Walentego

też nie gorsze są od tego, 

jak świętuję Walentyna. 

Tylko Walentego... nie ma. 

Mamy ewenement taki, 

że to jemu noszą kwiaty.