Rozstaje

Rozstaje

I

Zapach wśród róż niczym dziwnym nie będzie

Kiedy rosną wzdłuż zwilgotniałych dróżek mchu

Lancetami się prowadzą po trawie niewiele szybciej

Od prawdziwej tęsknoty

II

Na dłoni pieszczący liść nieznanego ptaka

Zostawił go jako posmak lata i rozgrzanych kamieni

Przez Słońce pośmiane ciepło podłoża

I prawdziwej miłości

III

Zielonym liściem odważnego drzewa leży

Ciężko rzucony przez nań kamień, zbliża nas do jesieni

I sypie igłami rozproszona istotność życia

I prawdziwej śmierci

IV

Smakiem wątłości ucieka cień przed nami

Gdy zima się zbliża a księżyc chowa częściej za górami

Tak bardzo Cię kocham

Między planetami.