Rozdwojenie

Słowo rodzi się wierne z dreszczu niepokoju

Znaczenie wykluwa się z krawędzi milczenia

Rozłupane na śmierci część i część istnienia

Na pewność desygnatu i próżność nastroju

Dlatego Bóg powinien mrugać dwojgiem oczu

Świątynia mieć parę wrót do swego wnętrza

Każdy początek końce dwa jak dąb na zboczu

Góry co w dwa pnie rośnie i niebo wypiętrza

Sens to nie odpowiedzi ale to pytania

Nie kres a toczony głaz i nie prawda a gwar

Mężnej dysputy o niej zmieniając czasu dar

W myśl która trwa wbrew mrocznej mocy przemijania 

@huzarc  Ciekawy tekst, elegancko napisany (w szczególności pierwsza i druga strofa, a to:

Już w ogóle :)

Pozdrawiam

Dziękuję za wyróżnienie:) Pozdrawiam serdecznie 

@huzarc  Starannie napisany, ciekawy utwór z głębią przemyśleń. Ostatnia strofa najbardziej dała mi do myślenia. Pytanie, a raczej Twoja poetycka definicja sensu...

Po namyśle jak najbardziej się z tym zgadzam.

Pozdrawiam serdecznie :)

@Victoria Lubię Twój komentarz;)I ślicznie za niego dziękuję jak mrówka za słodką krople malinowego soku:)

@huzarc   :)))