Pan Patos zaniemógł...

pan patos zaniemógł

z żalu grzebał w nosie

przyszła pani doktor

co z tobą patosie

ano sumienie pali me trzewia

egzystencję przeżarło całą

nie ujrzę radości w błękicie nieba

to ja zabiłem pocieszną małą

biedny kochany  mój patosiku

jak to się stało co ciebie dręczy

lecz przedtem biegnij ty zrobić siku

zapewne ta kwestia też ciebie męczy

pani tu ze mnie jajca se robi

a ja wydalam poezji odgłosy

czaszki mojej radość nie zdobi

a ze zgryzoty uciekły mi włosy

kiedyś człapałem dróżką wytrwale

wkurzony na siebie i wszystkich wkoło

aż nagle pieczarę ujrzałem w skale

a w niej zwrotki tańczące wesoło

jak one mogą być tak radosne

kiedy ja cierpię tak obficie

złapałem jedną tą uśmiechniętą

by wnet zakończyć wesołe życie

dopiero wtedy refleksję spotkałem

a mądra była dla mnie jej mowa

żałuj ty bardzo odkup swą winę

a wtedy ona tobie przebaczy

w krainie zwrotek czytanych od nowa