Synestezja świadomości

Barwy czerpią niektórzy z Księżyca,
Czerń jego i biel jak równonocna
szachownica,
lecz co jeśli  w bazaltowych
wąwozach Księżyca,
nie odnajdę tej palety,
którą malują się me lica zawsze wtedy,
gdy spoglądam rozmarzona w niebo?

Dźwięki czerpią niektórzy ze Słońca,
promienie jego jak struny pianina,
lecz czy to będzie moja wina,
jeśli wiatrem słonecznym oziębiona
nie odnajdę w nim głosu, za którym
pragnę podążać?

Bo ja widzę dotykiem, a przestrzeń
smakuję barwą – nazwiesz to fantazją,
lecz czy będzie to prawdą?

Nie rozpraszaj mych myśli,
bo one pójdą za Twym echem,
a myśli moje tak jak zawsze
dziś są mym oddechem.

Muszę unieść się ciałem ponad wymiary,
choćbym miała przejść mostem
Einsteina-Rosena.
Czy żyją w nich istoty podobnej wiary,
które słyszą jak
kosmiczna anekumena
maluje obrazy swoim sopranem?

Poza Słońcem i Księżycem,
doświadczać więcej pragnę
Bo jestem psychonautką, a to moja
misja Apollo, niech mnie poprowadzi
synestezja świadomości

do ziemi obiecanej, raju utraconego,
wrażeń bezlitosnej nieskończoności 

@Sekret Słowa takie jak synestezja czy psychonauta znałem, ale anekumena widzę po raz pierwszy. Dzięki za nową pozycję do słownika.

Moja interpretacja:

PLka jest synestetykiem. To znaczy, że odczuwa wieloma zmysłami na raz. Stąd na przykład słyszenie promieni słonecznych, widzenie dotykiem czy przestrzeń smakowana barwą. To są różne przejawy synestezji. I teraz z tym darem można się urodzić, bo jest dziedziczny. Można go też nabyć. Na przykład przez zażycie LSD.

Słowa: 

Nie gwarantują, ale jednak sugerują, że PLka to ten drugi przypadek. Cały wiersz to opis podróży wewnętrznej po zażyciu tego narkotyku. Stąd te opisy księżyca, słońca, czasoprzestrzeni. to nie jest zwykła synestezja, to podróż kosmiczna. PLka traktuje te wędrówki jako drogę do rozwoju własnej świadomości.

W ostatniej części deklaruje, że to jest jakby jej droga do oświecenia, nirvany, mokszy, czy wstąpienia do raju na ziemi.

@Johny Dziękuję za szczegółowy komentarz :)

Ja to tu tylko zostawię ;)