FUCHA U CHARONA

Jeszcze pośmiertna fotografia

Aureola z błysku fotonów odciśniętych we wosku twarzy

Opuchniętej i sinej

W końcu sierpień mamy

Pomalowany ciężkim bzyczeniem much

W warstwach ożywionego fetoru

Ludzkich zwłok i alkoholowego eteru

Ułożony naturalnie w fermentującym barłogu

Wyprutych wnętrzności łóżka na ostrzu kosy

Wybite brudem okno parą bladych oczu

Patrzy z wytrzeszczem gwałtownego zdziwienia

A w lustrach promieni poranionego słońca

Leciuchno wije się zwinnymi łukami

Ustalający ulotną prawdę niebieski długopis

Odnotowano w rubryce

Stężenie spopielonej duszy

I sinic opadowych plamy

Nowe życie drobnoustrojowymi iskami

Już zasiedla to zimne mięso

A to już ciekawostka i komentarz marginalny

Dla oceny końcowej sprawy nieistotna

Podobno wczoraj

A już na pewno przedwczoraj

Żył jeszcze choć nim trzęsło

Ludzie widzieli a kostucha słyszała

A wódka zawsze zaciekawia

No i wreszcie podpis na koniec

U dołu kartki

Zabryzganej niestarannym pismem

Bo i czasu szkoda

@huzarc i wódki...

Dobry, ciężki temat. Aż niedobrze się robi od realizmu.

Pozdrawiam

Wiesz, przełożyłam ten realizm na inną sferę życia, która jest, czy się komuś podoba czy nie. Zatrwożyłam się strasznie, nie chciałabym by moje ja, ego, dusza tak właśnie skończyła. Na koniec co nieuchronnie przyjdzie do każdego, nie chcę być wtedy pusta jak cymbał brzmiący. Bardzo udany wiersz, dla mnie taka przestroga aby nie dać się temu fermentującemu barłogowi, by nie dać komuś wypruwać z siebie swoich wnętrzności. Tak sobie ten wiersz przetłumaczyłam. Pozdrawiam serdecznie.