Elegia o Dziewce Nietkniętej Akt IV

Akt IV

Przeora

Do celi Lony wchodzi Przeora, siada na podłodze przy niej i zaczyna gładzić delikatnie jej ramiona i włosy. Nachyla się nad nią i mówi:

- Ejże, służko moja mała

Coś ty tam narozrabiała?

Skarżą na cię się dziewczyny

Że oto z twojej przyczyny

Biskup się pogniewać może?

Zatem –mówię  ku przestrodze –

Zachowuj się dzisiaj ładnie,

Rozmawiaj z nim słodko, składnie,

Dbając, aby się nie zjeżył!

Bo od niego los zależy

Zgromadzenia tu naszego!

Ta moc od Boga samego

Jest mu w życiu przypisana

Bowiem w łaskach jest u Pana!

Lona unosi głowę, patrzy jej w oczy. Przeora uśmiecha się ciepło do niej, ciągnie dalej łagodnie:

- Wszystko tu jest z jego woli,

A że czasem poswawoli,

Sobie z którąś ze sióstr naszych

Toż to przecie… nic nie znaczy.

Z dumą kontynuuje:

-  I ja, kiedym młodą była

Wybierana przezeń byłam

Miałam ciało zdrowe, piękne

Teraz patrz: Jakie uschnięte…

Zasmuca się, oglądając swoje dłonie. Ale szybko wraca do pogodnego nastroju, mówi wesoło:

- We wspomnieniach,  każda chwila

Z nim spędzona - czas umila!

Wszystko przecie wszak przemija

Ale wspomnień nie zabija…

Z tobą też tak, młódko, będzie

To nagroda dla cię będzie,

Zanim przyjdzie ta, co życie

Wszelkie ścina. I w niebycie

Zaśniesz … Do dnia zmartwychwstania!

Który, jak gwiazda zaranna

Jawi się nam… Z łaski Pana!

Stańczyk:

- Słucha młódka - i się lęka,

Bowiem jest to dla niej męka

Gdy pojąć czegoś nie może!

I już nie wie, czy w uporze

Nadal ma trwać przysiąg swoich?

Czy też żarty sobie stroi

Z niej to całe otoczenie,

Co miało wieczne zbawienie,

Przede wszystkim mieć na względzie?

A tymczasem - jak w obłędzie,

Seksualnym tkwią jej siostry

Oraz Biskup! Ten wyniosły

Władca ich dusz. Eminencja

Mająca moce zaklęcia

Które wiedzie do wiecznego

Życia w niebie. Spokojnego!

Narrator:

- I tak, wierna służka Lona

Poczuła się jak zdradzona.

Ta, co miała przed złem chronić

Zdaje się potwora bronić!

I to nawet jej wyjawia

Że seks sama z nim uprawia!

Tymczasem Przeora, otulając serdecznie Lonę ramieniem, pociesza ją:

- Nie bój się więc, moja mała

Każda z nas mu kiedyś dała,

Bo to nie jest grzechem żadnym

Przespać się z tym panem władnym!

Nie jest grzechem gdy ci włoży

W cipkę chuja sługa  boży

On ci da wieczne zbawienie

Po co zatem to zmartwienie?

Nie bój… Nie bój się kochana!

Pościel pięknie już zasłana

Idź. I umyj się starannie!

Poleż sobie trochę w wannie

Natrzyj ciało olejkami

Niech mu pachnie, poziomkami!

Bierze jej twarz z miłością w dłonie i szepce na poufnie na ucho:

- Polubisz… Choć pierwszym razem

Może boleć… Lecz ci radzę

Teraz się tym nie przejmować

Jeszcze będziesz mi dziękować…!

Na koniec marszczy czoło, ale uśmiecha się pokrzepiająco:

- Eminencja lubi czasem

Nim rozpocznie dźgać kutasem

Zakląć sobie. Powydzierać

W słowach swoich nie przebierać

Niech Cię jednak to nie płoszy

Bo zaznasz z nim moc… Rozkoszy!

Zatrzymuje się w drzwiach i odwracając się rzuca stanowczo:

- W oczach Pana, zawsze, wszędzie

Ty dziewicą czystą będziesz

Bowiem taka jest moc jest dana

Dla księdza biskupa z Pana

Boga w niebie najwyższego

Oraz Ducha Najświętszego.

Koniec Aktu IV