Duch prawdy

Duch prawdy

Grób zasłano jedwabiem i złotem 
Kamieniami serca i rozumu ubrano 
By nie był ani murem, ani płotem 
A wzorem, którego nie odebrano

Język wartość jedyną prawdy wydał
Zdania władały jej prawem i mocą 
Jej treści sens drogą się dziś udał 
By świecić światłem tu każdą nocą 

Ciało złożono pokornie i z prawem 
Dziś już nie wypowie żadnych słów
Jednie duchem jak dni przejawem 
Będzie echo starych długich mów

Jasno zórz światło ponad śmiercią 
Rozpromienia życia cel i odejścia 
Nie jest odmętem ani marą czarcią 
A świętą egzystencji droga wyjścia  

Autor: Dawid Rzeszutek

@Dawid Rzeszutek

Ja śmierć biorę na wesoło

póki nie mam z nią styczności

a co będzie jak się zjawi

o tym powiem, lecz w przyszłości.

Pozdrawiam

@Henryk_Jakowiec  

Pokrótce, w odpowiedzi:

Czy się wtedy uda wiedzieć ?

Tuz po śmierci, po odczuciu

Czy czas pozwoli powiedzieć ? 

O sercu po zabranym życiu ?

Raczej cisza grób twój nasyci

Drogę dalszą, cień przyszłości 

Nic echa słowa nie przemyci

Nawet czas przenikający kości 

Pozdrawiam!

@Dawid Rzeszutek

Może jestem staroświecki

no i wierzę w zabobony

i dlatego myślę sobie,

iż mnie czeka świat wyśniony

a śmierć kluczem, który bramy

ma do raju mi otworzyć

ale póki, co to jeszcze

parę latek chciałbym pożyć.

pozdrawiam

@Henryk_Jakowiec

Nowoczesność końcem świata

Bywa, jest i będzie zawsze

Lecz życzę Ci życia świetlne lata 

By szczęście trwało żywsze 

By ominąć ofiary i też kata 

Chyba zmysły cię nie mylą 

Prawda to i w to i ja wierzę 

Niech Anioły nieba Ci uchylą 

Proszę o to, lecz nie żebrzę 

Pozdrawiam! 

@Dawid Rzeszutek

Szkoda, że ci, co przed nami

przeszli jakby w stan spoczynku

i na niebios złotej plaży

zażywają wypoczynku

nie zadzwonią i powiedzą

jakie tam są obyczaje

czy jak u nas tu na ziemi

podzieleni są na kraje

jaki język urzędowy

a waluta a mieszkanie

czekam, kiedy odpowiedzą

na zadane im pytania.

pozdrawiam

@Henryk_Jakowiec

Czuję, że wiem, że to tutaj budujemy 

Magię śmierci i życia w zaświatach

Błogie obłoki, których nie przesuniemy 

W zakątek odległy, w los za kratach 

Czynem dumy, dziełem rąk i myśli 

Tworzymy zakątki snów i łaski 

Ci, co uwierzyli, to ci tam doszli 

Tam, gdzie nikt nie nosi maski 

Wierni wartościom dostaną dom

W kwiatach i w pyle dni złotym 

Tylko odczytując żywotu tom 

Zgubimy najgorsze losu kłopoty 

Oddajmy się Bogu, temu jedynemu 

Co pragnie tylko szczęścia i miłości 

Tylko temu nam ludziom ofiarnemu 

O hektolitrach ważnej nam litości 

Miło popisać w ten sposób, kłaniam się nisko...

Dziękuje za miło spędzone chwile. 

Pozdrawiam !!!

A nie mógłbyś tak pisać?:

Jeśli nie widziałeś trupa

przejdź się latem do kostnicy,

chłód panuje tam gdy upał

kąsa niczym muchy żywych.

Martwi leżą i już nic im,

chłód czy upał, nie przeszkadza,

tylko panuje w kostnicy

duch zrozumienia dla świata.

I być może atmosfera

wcale nie jest tam grobowa -

kto zmarłych w drogę ubiera

mógłby powagi dochować?

Gdy krząta się wokół ciebie,

tutaj naciągnąć, tu przyszyć,

czy mógłby o suchym chlebie

pracować żeby nie przytyć?

Nie łyknąć wprzód dla inwencji

zanim ci zrobi makijaż,

żebyś wyglądał jak świeży,

z trumny jak żywy mógł wypaść

prosto na blask od świec licznych

w ciszy kaplicy poważnej,

niemal oddychał w dowcipnej

żywej grze cieni i świateł.

Echo od gwoździ przypomni,

że ty nie parskniesz już śmiechem,

ktoś za konduktem żałobnym

spojrzy w telefon i ziewnie.

(i dużo słów, ale prościej, klarowniej, bez pretensji...? To mój, nie musisz dziękować) 

Nie wiem, czy wiesz, co mówisz ;) Gdybym TAK napisał, to chyba bym się nazywał  Jan Paweł D. (Krakelura), a jak zauważyłeś, (nie wiem, czy aby na pewno), że nazywam się inaczej. Wiesz, rozumiem co dwie głowy, to nie jedna, ale jednak wolę swój styl.
Mówisz, że dużo słów, że prościej, bez pretensji, ale czy o to w poezji chodzi ? Minimalizm, oszczędność słów, maksimum przekazu - tak mawiał jeden z większych poetów, więc nie wiem, czy twoja droga jest równie ważna. Zastanawiam się nad jednym, czy ty (Pan) uważasz się (megalomania) za mistrza, że piszesz ludziom, jak mają pisać? Zasadniczo uwag merytorycznych nie widziałem, a sam zdaje sobie sprawę (w tym przypadku) z kilku, dodatkowo narzucasz sposób pisania, który, serio, nie jest poparty żadnym argumentem. Dodam tylko, że jeśli ktoś nie rozumie, co ja piszę, to chyba powinno to wzmóc ciekawość, zastanowić, w czym rzecz, że prawda treści nie jest dostępna bezpośrednio, w sposób tak łatwy, że człowiek wręcz upaja się sensem. W przypadku mojej poezji należy oddać nieco szacunku zawartości między pierwszą dużą literą a ostatnią kropką. Uważam, że warto! A co uważa czytelnik, to już jego sprawa. W każdego gusta poezją nie da się wstrzelić, bo albo coś jest jak gazeta brukowiec dla mas, albo dla szczególnych typów ludzi.
Rozumiem, że wartość tego, o czym piszę, w twoim świecie, stoi nieco do góry nogami. To, co ja uważam za wartościowe, ty zaś za bez, więc jeśli chcesz czytać moją poezję, proszę, stań na głowie, a jeśli nie, to po prostu nie czytaj. Reszta komentarzy jest chyba zbędna. Ja nie sprzedaję ciepłych bułek, które rozchodzą się co ranek, bo ja sprzedaję suchy chleb, który albo kogoś zadowoli, albo nie.
Są ludzie, którzy go przyjmą i zrobią wartościowy obiad, a są tacy, którzy tak bardzo urośli w piórka, bogacze pier****ne, że tym gardzą. Sam w odniesieniu do szeregu metafor odnieś się i znajdź swoje miejsce. Mimo wszystko pozdrawiam !!

Dawidzie bardzo dobry wiersz z przekazem.

Bardzo podobała mi się również rozmowa wierszem. Brawo !! Pozdrawiam :)

@Mgiełka Dziękuję, ciesze się, że tak myślisz. Pozdrawiam!!

Tak :)

Tak ;)

A szkoda :(