Moc Magii

Moc magii

 Przyjaciółko moja! Ty niczym senna mara

Uwiodłaś mnie w poszyciu magicznym. I leśnym.

I poczułem tęsknotę! Za życiem odwiecznym

Za spełnieniem w ramionach Twych.  Silnych konarach.

Z gałęziami drzew moje splątały się marzenia

I przeszłość w przyszłości się cała obejrzała

Byłem liściem wplątanym w obraz Twego ciała…

Bliski upadku… W senne wtopiony rojenia.

Najczystszym odetchnąłem, jak nigdy, powietrzem

I wchłonąłem w swe płuca zapachy zaklęte

Włosów Twych. Niczym liany z Natury poczęte

Niczym wiązów odrośla na łagodnym wietrze.

Z Tobą się we mchy gęste kniei zanurzyłem

Miękkością i wilgocią ciepłą nasiąknięte

I słońca promieniami, co w niebie poczęte,

Całą Ciebie i siebie, szczelnie, otuliłem.

Czegóż więcej potrzeba marnemu poecie

Kiedy wena kapryśna co raz to zawodzi?

Na falach oceanów on tonie. W powodzi

Doznań dziwnych szaleje. Dziw, że wciąż coś kleci.

 Pewnie magicznej kobiety

Dobrze Lachu że jesteś tylko pustelnikiem a nie eremitą.

pozdrawiam