WIZERUNEK KRAINY

Utożsamiam się z łąkami.

Ze źdźbłami traw zielonych.

W skwarze słońca.

Między którymi motyle podlatują.

Świerszczy słychać cykanie.

Z oddali dociera tęskne

żurawi nawoływanie.

Rzeczne wylewy tworzą

sadzawki leniwie osiadłe.

Które są miejscem żabich koncertów.

Rzek potoki po cichu

przekradają się przez tę krainę.

Strumienie szemrzą,

pędząc przy kamieniach.

Pomników przyrody to królestwo.

Tysiącletnich dębów.

Głazów olbrzymich,

między którymi istniały

bogi słowiańskie.

Ziem ciemnych urodzajnych i

piasków jałowych

sąsiadujących to rejon.

Od wzgórz po równiny,

Od rzek po strumienie,

Od lasów po pustacie.

Bądź pozdrowiona kraino.   

Edytowane 6 Lipca 2020 przez OBOJĘTNY (wyświetl historię edycji)

Naprawdę jest takie słowo "pustacie"?

Poza tym, jak piszesz tysiąc letnich debów, to znaczy, że stoi tam tysiąc, nie gorących, nie zimnych, a letnich dębów. No chyba, że to od lata...?

Edytowane 6 Lipca 2020 przez Franek K (wyświetl historię edycji)

@Franek K  Dziękuję za przeczytanie i podpowiedź błędu. Już zmieniłem na ,,tysiącletnich". Pustać to podobne jak ugór. Istnieje coś takiego jak np Pustać Lüneburska.

Pozdrawiam

Edytowane 6 Lipca 2020 przez OBOJĘTNY (wyświetl historię edycji)

@OBOJĘTNY

 

No mogłem sprawdzić. Faktycznie jest takie słowo. Człowiek się uczy całe życie

  

 

Pozdrawiam.