Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Osobliwa więź


Wiesława

Rekomendowane odpowiedzi

 

Oczy ku niebu wznosimy

zanosząc prośby do Boga.

Gdy niespodziewane zdarzenie,

nagle bezradnymi nas uczyni,

a w sercu pojawi się trwoga.


Zadajemy Bogu wtedy pytania,

na które nie znamy odpowiedzi.

On przecież wie o nas wszystko,

nie potrzebuje z życia spowiedzi.


Jest z nami w każdej życia chwili,

gdy nam wesoło czy też smutno.

I kiedy człowiek zwyczajnie błądzi

lub stacza walkę o lepsze jutro.


Lecz nade wszystko jest obecny

w przepięknym cudzie przyrody,

co nam dech w piersiach zatyka.

W codziennym naszym trudzie,

jak i w napomnieniach krytyka.


Wzruszającej muzycznej symfonii,

pędzącej wprost do dusz na przestrzał.

Kim bylibyśmy wówczas, my - ludzie,

gdyby w naszych sercach nie mieszkał?


 


 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Rozumiem, że chciałaś tym wierszem oddać piękno Boga? Powiedz, czy nie wyglądałoby to lepiej gdyby rytm był poukładany, ze średniówką a rymy starannie dobrane i pokazujące pewien wzór? Czy nie oddałabyś w ten sposób harmonii całego wszechświata, Bożego planu i siły opatrzności? Czy wiersz nie byłby wtedy niczym piękny witraż, bądź misternie zaplanowana katedra? :) Może warto o tym poczytać by następne były jeszcze lepsze?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Wiesława dałam serducho za przekaz ale nad tekstem trochę bym jeszcze popracowała. Jeśli już decydujemy się na rymy - brzmią one lepiej gdy wiersz trzyma jakiś rytm. Oczywiście to tylko moje zdanie. Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...