Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

W teatrze


Henryk_Jakowiec

Rekomendowane odpowiedzi

Siedzę jak na szpilkach

a jestem w teatrze

kręcę się i wiercę

na zegarek patrzę

 

fotele nie nowe

więc czasami skrzypnie

gość, co siedzi z boku

wzrokiem na mnie łypnie

 

zamruczy pod nosem

co za wychowanie

a ja mu do ucha

siedź pan cicho, panie

 

i patrz się na scenę

gdzie grają aktorzy

zaraz koniec sztuki

i nikt nie przyłoży

 

ręki by powtórzyć

coś pan nie usłyszał

kiedy pełen złości

sapał oraz dyszał

 

a gwoli ścisłości

powiem ci pacanie

kręcę się i wiercę

bo mnie na sikanie

 

zebrało a nie chcę

wyjść tuż przed owacją

siedź pan, zatem cicho

spokojnie i z gracją.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1

Jestem pełen wiary

albowiem w młodości

wyświetlałem filmy

i pełen radości

 

seans po seansie

z małymi przerwami

oglądałem sceny

no wiesz, z momentami.

 

Patrzy widz na ekran

i z zachwytu mlaska

bo tam Sophia Loren

albo inna laska

 

albo jakiś Wania

zasuwa z pepeszy

lub kinowy amant

z podrywu się cieszy.

 

Czarnowidzem nigdy

nawet i przez chwilę

nie będę, bo kino

wciąż wspominam mile

 

i to z tej radości

aż zacieram dłonie

kino się obroni

a teatr nie spłonie.

 

pozdrawiam ;)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Somalija

Każdy początek trudny niemrawy

i wyboista droga do sławy

bo często trzeba jak w jarzmie woły

tu nie punktują skończone szkoły

 

nie twarde mięśnie, ale wygłupy

choć w prozie życia często do dupy

ktoś się dobiera lub jest na tropie

podkłada świnie lub dołki kopie

 

trzeba to obejść, stłumić to śmiechem

niech się odbije jak w lesie echem

i pomalutku wypracowywać

styl no a potem to boki zrywać.

 

pozdrawiam ;)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1

Telewizor to nie kino. Za moich czasów większość projektorów pracowała na zasadzie spalania się elektrod, które dawały światło rzucane na przesuwającą się taśmę filmową. Aparaty były z reguły wysłużone. W kinie, w którym ja pracowałem w projektorach nie działał automat przesuwający elektrody. Robiło się to ręcznie.

Trzeba było pilnować odległości pomiędzy elektrodami, bo jak były za daleko to dawały coraz mniejsze światło, ekran robił się szary i obraz stopniowo zanikał. Inna sprawa to sama projekcja filmu. Przy dzisiejszych cudach techniki pewnie tego już nie ma. Nie śledzę tego, ale za moich czasów film składał się 5 - 7 części.klisza była nawinięta na tzw. szpule. Aparaty były ze sobą sprzężone. Kiedy operator widział sygnał (kółeczka, krzyżyki) na ekranie załączał swój aparat i zatrzymywał kolegi. Jeżeli grało się seans po seansie to trzeba było przegraną szpulę przewinąć i przyszykować do kolejnej projekcji. Miałem takie zdarzenie, że pomyliłem szpule. To był kryminał. Puściłem, jako pierwszą tą, w której ofiara już nie żyła a potem drugą ją ożywiłem.

Żeby opisać wszystkie przygody to można by pisać i pisać. to tak jak z płytą analogową a pen drajwem. Nie ma porównania i uroku. Pozostał on w mojej pamięci. Ale się rozpisałem.

Pozdrawiam i życzę miłego oglądania filmów.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiem, przecież z dziewczynami chodziłem do kina, a nie na film, bo tenże nie miał istotnego znaczenia:). Obecnie nie mam ochoty siedzieć, gdy dookoła mnie pełno wydychających nie wiadomo czego ludzi. To samo dotyczy teatru, knajp, samolotów, hoteli itp. W firmie skasowano wszelkie business tripy - wszystko przez skype i podobne systemy.  

Gdyby nie wsparcie rządów, wszystkie linie lotnicze by padły.  Mamy nowy świat. 

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. I w ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
    • - A na groma ta fatamorgana... - A na groma ta fatamorgana?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        W tym cała rzecz, że logiką płata czasami figle artystom OBRAZ, wywrócił  farby kwantem fizyki, chemii — człowieka zakrył kolorem   Ponoć w Mordnilapach właśnie zachowany czar w języku daje myślom możliwości postrzegania tego wątku w sztuce malowanej — O bok! Mózgu   Dzięki bardzo, że zechciałeś się przyjrzeć całości, jaka daje więcej pytań niż odpowiedzi, na których głównym filarem — tak mi się wydaję —  jest środkiem.   Pozdrowienia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...