Róża z Hadesu

Wynurzam się z Hadesu owinięta strachem.
Spływa smolista rozpacz na ślady miłości.
Odgarniam więc dym wspomnień i z zeschniętym kwiatem 
idę wyrwana z objęć umarłej czułości.

Spoglądam na promienie spalane jak pióra.
Spadają strzępki wiary jak listy z zaświatów.
Bóg poprzecinał niebo i tylko zła chmura
jak twarz Zeusa zerka na szkielety ptaków. 

Składam kości w logikę wskazówką Aiona. 
Odkopuję nadzieję ukrytą w niemych snach.
Pojawiasz się i znikasz jak Dusza zraniona
i zamiast róży w dłoni trzymasz z klepsydry piach. 

Kiedy otwieram oczy rozpuszczam kamienie.
Niech spojrzenie Ateny uchwyci złoty blask.
Czy to Twoja tęsknota wylewa płomienie
na kamienną pochodnię, by uchwycić znów brzask?

Jak Achlys patrzę w górę i widzę tam piekło.
Niebo jak zbite lustro okrywa mnie całą.
Pościel w czerwone serca z poplamionych wspomnień 
otula moje zmysły i duszę zdrętwiałą.

@M.A.R.G.O.T to albo bóg... albo Zeus... moim zdaniem niepotrzebna konfrontacja.

A co to za kamienie rozpuszczasz Margot?

Pozdrawiam.

@fregamo chodziło mi o boga Zeusa. Rozpuszczam skamieniałą duszę. 

Pozdrawiam.

@M.A.R.G.O.T chodziło mi o to że to dwie różne postacie... chyba; przynajmniej tak wnioskuję z kontekstu ale może się mylę

@fregamo to jedna postać. Wiem o co Ci chodziło :)

@M.A.R.G.O.T witaj, uchwyciłaś ciekawy mistyczny klimat, który mnie zatrzymał, zmuszając do zadumy i o to chyba chodzi. Pozdrawiam.

@Artur Ślusarczyk witaj, bardzo mi miło. Pozdrawiam.