upadek

kiedyś starszy pan

stał na krawędzi chmur

by razem z kroplą deszczu

beztrosko spaść w dół

nikt go nie rozumiał

nikt nie wiedział co czuł

nikt na niego nie spojrzał

tak znikną wśród słów

przytulony do ławki

zakochany w butelce

pozbawiony szansy

przez podających rękę

błąkał się po ziemi

w sidłach beznadzieji

i nikt mu  nie wierzył

jaki upadek przeżył

my zaślepieni złotem

uśpieni dotykiem

bardzo lekkim krokiem

idziemy przez życie

i żadne z nas nie wie

czy gdy upadniemy

to właśnię przez siebie

nie będziemy sądzeni

czy spluniemy w twarz

znów pijani szczęściem

kiedy ktoś poprosi

o pełną butelkę

czy bedziemy drwić

z czyjegoś uadku

biorąc kolejny łyk

wychodząc mu na przód

czy nie przyjdzie czas

że zginiemy w biedzie

płacząc ostatni raz

w ostatnią niedzielę

przytuleni do ławki

zakochani w butelce

pozbawieni szansy

przez podających rękę

rozmyci  przez deszcz

nakarmieni przez szczury

wypatrujący śmierć

patrzący na siebie z góry