przez szkło

bo widzisz, świat w oczach dziecka wzrasta wiśniowo
na drzewach i w potokach topi błękity. zalążki pestek
wyciągają się na gałęziach odbijając słońce. pogodnie
można szczerzyć zęby i alergicznie kochać. na koniczynie
liczyć mrówki i odnajdywać czterolistne szczęście.

a kiedy pada deszcz, to rozrywa sznur perłowych korali
na pajęczych nitkach. drgają dźwięki i zaczynają koncert,
zabawę z wiaderkiem, wspólny spacer, udomowienie. ten stan
kiedy gołębie pozostawiają ślady na parapetach. dorośleją
w nas przyzwyczajenia i dni z kubkiem porannego kakao w dłoni.

patrzysz, bo mija czas. trawniki znów się zielenią, a my puszczamy
koła rowerów tylko po to, aby usłyszeć jak wieje wiatr i zmyśla
kolejne scenariusze spotkań. nocą słowa same układaja się

Surrealistyczny, retrospekcyjny obraz.

Nie wszystko rozumiem, ale nie szkodzi.

Sobie dopowiem, powrócę. I odwrotnie :)

Literówka:

Fajnie było tu zerknąć :)

Pozdrawiam,

D.