Przepraszam, zjebałam

Chciałabym to wszystko zapisać, ale nie wiem jak.
Jak ująć wnętrze człowieka, któremu wali się świat?

Jak spłonąć tak, żeby przeżyć,
Wybuchnąć i zostać w całości,
Chciałabym w końcu uwierzyć
W te wyższe, wieczne wartości.

Chciałabym wiedzieć, co trzeba
I umieć z tej wiedzy korzystać,
Bez piekła nie może być nieba,
Bez śmierci nie da się zmartwychwstać.

(A ja mam to w dupie)

Zło konieczne jest do pewnego stopnia,
I ono też powinno mieć granice,
Bo potem miłość staje się tak samotna,
Że zapomina o relacji z życiem,

Że w końcu znika i wcale jej nie ma,
A ja wypełniam umysł hipokryzją,
Całą moją przyszłość i wszystkie marzenia
Zniszczyłam jedną, pierdoloną decyzją.

---------------------

(Przepraszam, za ten skrzywdzony rytm i przekleństwa, ale taki emocjonalny eksperyment wyniknął z ostatnich wydarzeń w moim życiu, więc no)
 

Jestem absolutnym laikiem, ale bardzo mi się podoba bezpośredniość wiersza. Kilka rzeczy, które tak mi przyszły do głowy nie zastanawiając się zbytnio:

- >Wydaje mi się, że gdyby w tytule nie było przekleństwa to to na końcu miałoby mocniejszy wydźwięk. 

-> "Bez śmierci się nie da zmartwychwstać" jakoś mi lepiej leży na języku

@kinsv  Czasem trzeba pizdnąć ręką w stół,
                 aby później, umysł myśleć mógł.

Pozdrawiam nie lubię wulgaryzmów, ale... wybaczam. Sobie też.

@kinsv

Uczymy się na błędach, niemiłe to ale przecież takie ludzkie, a wulgaryzmy, no cóż każdemu się zdarza, czy to w myślach, czy inaczej...

pozdrawiam ;-)

Skoro jedną decyzją można zniszczyć wszystko, to drugą można to wszystko naprawić. Prawdopodobnie przy olbrzymich nakładach... ale jednak! 

Gdzieś w głębi duszy wiem, że PLka jakoś to sobie poogarnia żeby było znów dobrze.