(...) Wyszłam nago na ulicę, jakby z buszu

Bardzo ładny i ujmujący wiersz. Pozdrawiam z niedaleka:)

Trochę jak:

"Wyszłam za mąż zaraz wracam...", ale inny klimat. Bardzo fajny - czuć tę potrzebę drugiego człowieka.

Przyjazny, zachęcający, wiosenny (?), ale... no właśnie znowu chyba z nutką smutku ( albo mnie się nutki już mylą i zapętlają). Odbiór jednak bardzo pozytywny.

Pozdrowienia :)

@Marek.zak1 @jan_komułzykant

Szukam też środka,

gdzie przebiega cienka granica między ekstra- a introwertyzmem, szanując intymność jako szlachetny budulec.
Ale miło, że się Panom wierszyk spodobał. :) Zawdzięczam go komuś, dzięki @Radosław. 

bb

@beta_b Trudno być poetą / pisarzem introwertykiem, gdyż w każdym niemal tekście jest cząstka piszącego, która jest upubliczniania. Osobiście się staram, żeby nie była duża, ale ona tam jest i po ich odpowiednim złożeniu osoba pisząca robi swoisty striptiz. Można w tekstach tego nie robić, lecz z kolei ryzykuje się pisaniem niezgodnym z własnymi przekonaniami. Pozdrawiam. 

@beta_b przeczytałam z zaciekawieniem. Z siebie można dać tyle na ile pozwala wewnętrzny głos. Pozdrawiam

Tak, masz rację.

Piłuję jednak dalej - striptiz versus atmosfera intymności w wierszu. Niuans, może być różnie odbierany. 

@Marek.zak1 a ja myślę, że pisanie wierszy jest raczej domeną introwertyków, i że to ich sposób na wychodzenie do świata. Choć pewnie sądzę po sobie ;)

@beta_b podoba mi się. Pozdrawiam :)

Temat ciekawy i niełatwy.

Czy w naszych wierszach się obnażamy, czy też przywdziewamy barwne stroje? 

Pewnie i jedno - i drugie... :)

Pozdrawiam

Zapewne 

ale cenimy bardziej (sądząc po sobie) te w których rozcinamy sobie skórę odcinamy ją płatami rzucamy z szyderczym uśmiechem sforze głodnych psów i obserwujemy jak sie rozochocają jak zaglądają w głąb naszego ciała po lepsze kąski.

A zatem  - w poecie drzemie masochista?

Być może coś w tym jest,  jednak uważam, że twórca przede wszystkim oczekuje zrozumienia dla czegoś, co sam głęboko odczuwa, a co jego otoczenie pomija lub zbywa milczeniem. W czytelniku odnajduje umysł, czy duszę nastrojone podobnie. Dlatego ujawnia coraz więcej siebie.

Chyba że akurat chce siebie zataić..

@WarszawiAnka jakby nie widzę różnicy piszemy o tym samym. Tylko chodzi o stopień ekspresji. Może to ma związek z cechami osobowości piszącego jak to zauważyła Alicja.

Jednak mentorski ton w poezji to w ogóle jakaś katastrofa porażka — nie ma żadnego spotkania podobnie jest, gdy ktoś ucieka w formę zapominając o treści. Pogoń za idealną formą często wypacza spłyca treść. 
Może i jestem dopiero adeptem tej trudnej sztuki składania słów, na tym etapie swojej przygody uważam ze tylko konkretna wiwisekcja zawsze jest interesująca bo bolesna. I angażuje zarówno tego który pisze jak i tych którzy to czytają.

treść wiersza jest bez zarzutu żeby mnie autorka zle nie zrozumiała ;-)

Mentorski ton spodoba się tym, którzy potrzebują / poszukują mentora. Nawet jeśli to jest mentor na tydzień. Natomiast przewaga formy nad treścią ma sens, gdy autor ćwiczy formę, lub bawi się słowem - i przy tym bawi też czytelnika. 

A wiwisekcji chyba nie da się uniknąć - jeśli wypowiedź jest szczera...

@WarszawiAnka chciałbym myśleć ze poezja to coś więcej niż pouczanie niż zabawa niż ćwiczenia. To moje osobiste zdanie. Pozdrawiam

Poezja to bardzo szerokie pojęcie. To również pouczanie, zabawa i ćwiczenia. :)

@beta_b Tą nagością obdzieliłaś nas po równo,
                   a mi przyjdzie tylko pieścić moją ślubną.
 

Pozdrawiam Betko po zmianie avataru, długo Cię szukałem, myślałem że urlop.

tak, ale składa się na niego wychowanie, zawstydzenie czy kompleksy, dzięki za wizytę.

zależy od samoświadomości, celu, intencji  u pewnie zgrzewki dodatkowych elementów. Każdy sobie może zadać to pytanie. 

Aż mnie ciarki przeszły na ten wyrazisty opis. Oby nie. 

Forma szukania kontaktu i wspólnego przepływu.

Hehe, nie o taką nagość mi chodziło :D i nie takie pieszczenie brałam pod uwagę. 

Dzięki za uwagę, bb

Wiersz poruszający, poważny ,sięgający głębiej. MH. 

@beta_b Trzy pierwsze strofy są pełne nagości pojawia się w nich niepewność i dociekanie. Ostatnia jest nie tylko przyodzianiem sukni w malwy, ale także poderwaniem się do działania i zaproszeniem do tańca, jak również przełamaniem pewnego impasu. Dużo dobrego! Pozdrawiam!

Pan Ropuch

@beta_b

Ostatni wers mówi... wszystko :)