Meteor

Nasza maszyna, pamiętam, zawyła...,

Ale jakby zbyt ludzko, zbyt...

Zresztą może wszystkim się to

Wydawało.

Byliśmy bardzo zmęczeni.

...

Bili, kopali, pluli, gryźli,

Aż ta bardziej przypominała nam zgniecioną

Puszkę, niż coś mającego

Uratować przed zagładą.

Wstrętna demonologia postępu...

...

Gdy zgasło przedostatnie światło,

Spróbowałem ją jeszcze z lekka nakręcić.

Włączyłem...

Rechot. Długi przeciągły rechot...

Zaraz koniec, spięcie, to spaliła się

Ostatnia żarówka.

...

Podpaliłem ją, uciekłem...

Tej nocy stamtąd właśnie

Wychodziło ostatnie światło dnia.

Zaciekawił mnie ten wiersz, może dlatego, że skrywa zagadkę. Bo czy to z autopsji, czy jakaś wizja futurystyczna, to ta maszyna wydająca ludzki skowyt, rechot- zaintrygowała. Tytuł 'meteor' wskazywałby, że miała przed owym uchronić.

Zgłosiłam się więc o pomoc do googla. Nie chodzi raczej o maszynę do pisania Meteor;) - chociaż byłaby to niezła metafora;)

Więc czyżby Verne?

Pozdrawiam