Bezsilność

Słyszę ich głosy 

Widzę ich twarze 

Znam ich zamiary 

Wiem czego oczekują 

To wszystko napędza 

mechanizm obronny 

Mechanizm który zasila się bólem 

A produkuje bezsilność 

Okna duszy zasłoniete 

Barokowymi firanami 

które w soli płyną 

Bez opamiętania fala za falą 

Wstaję jakby bez sił 

Chwytam za klamkę 

Czuje powiew zimna i wilgoci 

Ale idę w to bo tak łatwiej 

Staję jeszcze wyżej 

Rozkładam ręce do wiatru 

I lecę 

I nagle cisza spokój 

Czuję ból  

Ale taki przyjemny

Taki jak ból nóg na koniec dnia po długiej wędrówce na przykład w górach 

I w tym przyjemnym bólu leżę 

W bezruchu powoli usypiam

Błogość i ciepło stają się jednością 

A ja staję się nikim 

Mam nadzieję, że to tylko teoretyczna decyzja Peelki.

Wiersz przejmujący, bo nieuchronnie prowadzi do tragicznego końca,

a czytelnik nie może nic zrobić, choć chciałby Peelkę powstrzymać.

Skróciłabym najdłuższy wers, bo ta długość nie jest potrzebna:

" jak ból nóg po długiej wędrówce".

Życzę radośniejszych utworów. :)

Pozdrawiam

@Radosław : Dziękuję. :)

Pierwsza zwrotka nie zapowiadała rewelacji, ale później jest dobrze.

Podoba mi się.

Trochę inaczej bym go może zwersyfikowała.

Do poprawki.

Ponadto, ten "przyjemny ból" to jak mniemam porównanie do zapalenia mięśni spowodowanego zakwasami,

które w istocie bólem się nie objawia, no chyba że uszkodzi się przy tym inne tkanki.

Ale to tak tylko się trochę powymądrzać chciałam ;p

Miejscami, jak dla mnie trochę nadpowiedziane, silnie(!) podkreślona bezsilność, trochę mało miejsca na wypełnienie intelektualne treści przez czytelnika. Plus deprymująca autoocena "bo tak łatwiej", nie podoba mi się. Peel nie ma odwagi sobie współczuć, zaakceptować swojej wrażliwości, przyzwolić sobie na jakąś słabość, tylko ukazuje swój sposób radzenia sobie z zastaną sytuacją jako jednoznacznie negatywny, zapewne pod wpływem otoczenia, które bierne unikanie (jak też niestety ucieczkę) zdewaluowało jako sposoby radzenia sobie ze stresem do (dla mnie przynajmniej) niepojęcie ostrej granicy.

Uff, tyle póki co ode mnie :)

Mam nadzieję, że nie zraniłam Cię tym komentarzem,

jak również pozwalam sobie ufać, iż nie jesteś w tym wierszu Peelką :)

Pozdrawiam :)

D.

Jest taka prawdziwość w  tym wierszu, że się go nie czyta. On sam mówi głosem pla do każdego kto chce posłuchać.

Lubię niebyty. Pozdrawiam