Matka

w szarej krainie gdzie świt zasmucony

cierpieniem i żalem ostatnich dni

mały chłopczyk siedzi nad rzeką

miłość zabrała  wstęga błękitna

nie miała litości wzburzona i zła

dziecko płacze a w każdej łezce

wspomnienie o matce w tęsknocie śpi

~~~

wtem jedna z nich zlatuje na ziemię

w zielonym tunelu szybuje w ciszy

w kierunku rzeki dobrocią pchana

wpada w nurt rwący wartki głęboki

miesza się z chłodem ciepło oddając

choć zimno odczuwa i lęk ją ogarnia

szuka tam matki kochanej duszy

~~~

dziwna przemiana w niej się rodzi

zaczynam żałować uczynku swego

 bardzo ja wtedy źle postąpiłam

topiąc miłość w swoich odmętach

kryształem czystym będę od teraz

chłopiec uśmiechem łez jej wybacza

słysząc na falach płynące  słowa:

spójrz we mnie dziecko

i nie rozpaczaj

w mojej toni odbija się niebo