Huśtawka

––––?/––

zamglone światła

krzyk wnętrza ciszy

muzyka budzi ze snu poczwarkę

wierzy że ktoś ją znowu usłyszy

na horyzoncie

gdzie nieba sploty

tam ślady tęsknot dawno zdeptanych

zespala skrzydłami biały motyl

tworząc z wiatru

ten czas pamiętny

gdzie zapach kwiatów chwile jednoczy

nowym obrazem w kryształ zaklętym

–––?/––

czy skrawki światła mam odkleić

z blasku tego co zwabia magią

może lepiej tam gdzie są cienie

nasączyć umysł znów rozwagą

a gdyby zabić smak w pokarmie

zdeptać co w ustach sens nadaje

lub przeciwnie przestać się lekać

przełknąć z wiarą gorzki kawałek

siedzieć jak kiedyś na huśtawce

rozkołysać pod same niebo

łańcuchy trzymać odpowiednio

rozhuśtać siebie na całego

nie rzucać słów na wiatru powiew

wśród drzew zaginą niespełnione

lepiej zatrzymać ciernie róży

zapach przemienić w kwiaty nowe

Ech, za każde pieniądze... 

@MIROSŁAW C.

MIROSŁAW C. ↔Dzięki:)↔Tak to bywa:)↔Czasami można coś powtórzyć,

ale elementy układanki już są nieodwracalnie inne.

Niby podobnie, ale nie to samo:)↔Pozdrawiam:)