Ballada o jarmużu

Niewymiernie jest mi przykro,
polny jarmuż, serce Polski.
nieopodal wszerz rozpadły,
a przegniły wpół nieśpiesznie,
wpół zaśmiardły, się nie ostał.
Skradzion został - są czereśnie.
 

Chyżo w ostach skradzion został.
A bryzg lodu i brzdęk łyżew
- hartowanych nieomylnie -
niósł ten jarmuż jak sam wyżeł.
 

Klejnot kapust skradło sztycą,
strzygąc strzępem pstrej chorągwi
wiatru oddech niósł rzężączkę -
płoche, śnięte niebożątko
w ług pomorca, przez zaborcę
w śnie pomroczym tak zaszczute,
w strach i niemoc, zawleczone
na Pomorze!
 

Tam na pomór już niechybny,
czyimż morgenszternem wrażym
krwawy bohurt zhańbi wydmy?
Otóż tego Pogrobowca!
 

Padł mu ojczym pod Zbarażem.
Matka również, przy porodzie.
A imię jego czterdzieści cztery
polskie i rosyjskie zawiera litery!
 

Wśród ziemniaka niedostatku
było tak pewnego czwartku.
Biskup łeb wymoczył w wodzie,
co się kłębi w gnieznym brodzie,
i mu sople zżarły brodę.
(Znaczy, kleszą, nie tematu).
Nie majstrując nawet zbytnio
przy pogrobowcowym ptaku,
wnet umieścił go w baraku
rudą brodę, lica śniade
dedukując w swym sztumbachu
niecodzienny jego spadek.

Tam żołnierkę chapnął chyżo
Pogrobowiec nasz przybliżon
kładąc starszych ręką bitną
i techniką wcale lipną -- a zaszczytną.

Czy Pogrobowiec -- dziś pokaże
do wojaczki -- czy się zraził
do rdzy, co na psim kordku pstrzona
niewydobytego z korca
strasznie przeciętnego owsa?
O nie.
 
Pomorzątka głos grzmiał po wsiach:
"Klawy kord w Krzywaśni brzęczy
i problemów Ci nastręczy.
Nie pierz więc w koncerz, boś leszcz
- a nawet śledź nie szczy ibidem!"
 

Czyż klawikord nie ma piano,
w rejestr przaśny - kiedyś znużon,
w okularach czytelniku:
przyśniesz -trzaśnie lepką strugą;
ciemny porter pianą kraśnie?
 

Waśnie niegdyś o to wrzały;
"Jak pić porter - to zdziadziały,
wyleżany, wysmażony, cynamonem
zaczyniony, gałką startą.
W osmoloną beczkę zdartą
w Noc Kupały wcierasz cały
goździk już rozczapierzony,
wrzuć też ćwiartkę łba Gorgony,
i nieśmiały stercz niedźwiedzia
- a do smaku dodaj wody!"
 

Pogrobowiec sam, bez mała,
przed wojażem na Pomorze,
zagrzmiał jak wół zarzynany,
szczując szynkwas w swojskim szale:
"A tu takie są kabały!
 
- Leży w beczce śledź zjełczały!
Dziegieć smoli szarawary!
Śledź krzyżacki, śledź nieświęty.
Tak zaśmiardły,
tak przewstrętny,
aż zawrzały Śniardw odmęty,
całe Śniardwy szkwałem łkały -
wszerz zatkane śledzim kałem!
 

Nasze biedne Pomorzątko,
Wspomnij tedy Pogrobowca -
Czyż nie przysiągł Ci wraz w ryło?

Ach na trzyksiąg! Liżąc rany,
śpiesz się, śpiesz, i rzuć w te tany,
primo: niedoraźne szarże:
 

Charge d'affairs z Malibu brany,
dżinem schlany, ten głowonóg
jak paszenog nieskalany,
pomniał wszakże, gdy zaniemógł:
 

"Wiesz, nie powiesz, ich attache
śpi w pidżamce passe, to spiął pas tak,
że ni kutas szlafmycy attache
nie wybzdyczył się natenczas.
Czas to jędza: szlafmyc to nie pędzą
takich już od śmierci tego księdza,
co to spędzał z dziećmi wolne chwile,
choć był znanym bibliofilem."
 

Może rycerzowi Zbaraż
błyśnie w myśl o rzezi zaraz?

Zatem secundo - weź ten porter!
Nie cygański - imperialny!
- pławion w Gdańsku Wisły ujściem.
wlej mu w dziób z dziarską pieśnią
dziarsko przypięczętuj pięścią
w dziegciu wcześniej wymoczoną,
co się tapla w beczce śledziej,
z pleśnią kłębi z obrzydzeniem,
od Panienki zamążpójścia,
wrzaśnij, tertio, jak Sejm Walny:
"Niechaj zgaśnie punkt zapalny!
Jedna Polska! Jedna beczka!
Jarmuż łże jak kaczka w teczkach,
Choćby nawet beczkę z taczką
zielska tego wymiędolił tu ciupażką,
co sił starczy, Perepeczko,
psuje jarmuż chmiel diabelsko,
nawet wtedy wszystko na nic!"