Ȥɑթɾօաɑժzę Ƈíę ժօ Ɗɾzաí

Zupełnie nie wie jak się tutaj znalazł. W krainie, której wyglądu nie potrafi określić. Składowych nigdy nie widział. A zatem całość, w pewnym sensie, jest poza jego postrzeganiem. Po prostu mózg jeszcze takich obrazów nigdy nie przetwarzał. Nie ma wprawy.Jednak coś niecoś dostrzega. Na tyle, żeby wiedzieć: co.

Białą postać w bieli. Właśnie tak ją w myślach określił. Lecz twarzy dokładnie nie widzi. Słyszy pytanie:

– Wiesz dlaczego tu jesteś?

– A gdzie tam – odpowiada zmieszany.

– Część twoich wspomnień zostało wykasowanych. Za chwilę zostaniesz poddany testowi. Będziesz sędzią.

– Sędzią – pyta ciekawie – A za ile?

– To bez znaczenia. Pójdź za mną.

– A muszę? – zaczyna się droczyć.

– Musisz.

No i poszedł. Na skraj krainy. Zobaczył coś w rodzaju łąki, a na niej ogromny ekran. Taki najnormalniejszy w świecie prostokąt. W tle… jakby gdzieś daleko… niby… jasne, szare i ciemne drzwi.

Wtem rozbłysło co miało, a on, chociaż nie bardzo chciał, zaczął oglądać film. Do pewnego stopnia widział co widzi. Człowieka. Zachowywał się nieszczególnie. Itp… lub nawet gorzej.

Nagle ekran niespodziewanie znikł. Usłyszał proste pytanie:

– Co o nim sądzisz?

– O ekranie? Spoko jakość. W domu takiego nie mam.

– To już nieistotne. O rozrabiace co myślisz?

– Co myślę? Dobre sobie. Paskud ze wszystkich możliwych stron.

– Rozumiem. No i…

– Co… no i?

– Jaka kara, byłaby dla niego najlepsza?

– Najlepsza? Chyba najgorsza?

– Jak zwał, tak zwał.

– Dla takiego łajdaka? Szkoda słów.

– Hmm… a jednak zdecyduj. Proszę.

– No powiedzmy… niech powtarza wciąż to samo zło, przypiekany żwawym ogniem. Aż do usranej śmierci.

– Taka jest twoja wola?

– No przecież.

– Do usranej śmierci nie da rady. Zastanów się jeszcze. Może byś jeszcze raz obejrzał. Mogłeś coś przeoczyć. Nie dostrzegłeś, że tak powiem… wszystkich za i przeciw. No wiesz… może takie małe przebaczonko by się zdało? Co ty na to?

– Przebaczonko? A co ja mam z tym wspólnego? Mnie nie dokopał.

– Pomyśl. A jeśli żałował?

– Nad czym tu rozmyślać? Ten obleśny cham miałby czegoś żałować? Durnia ze mnie robisz? Nie wstyd ci? Wiem co widziałem. Ma otrzymać karę na jaką zasłużył.

– Jesteś pewien?

– Jak tego, że nie wiem, o co w tym biega.

– Czyli taką jaką dla niego wybrałeś?

– To chyba oczywiste. Nieprawdaż?

– No cóż. Skoro tak uważasz, to proszę… chodź ze mną za ciemne drzwi.

– A czemu za ciemne, a nie za jasne?

– Wyczerpałeś limit pytań.

– A w ogóle muszę tam iść?

– O rany… aleś upierdliwy. Musisz, bo taka moja wola. Dowiesz się na miejscu. Zrozum. Wszystko ma swój czas, ale już nie tu. Rozumiesz?

– Nic nie rozumiem! Co jest za drzwiami? Po co mnie tam prowadzisz?