Hańba

Hańba

Gdzieś ziarno? Pulsująca duszo materii
miecz schowała!? I gdzie Twój mundur
w białe róże ozdobiony skryła od walk, 
gdy zabójcze spojrzenia kuglarz niewoli
rzuca, rzuca wyzwanie krwawe ?

Czy honor twój nie zardzewiał jak rynna?
Zasechł jak tętnica, wieczność nie pulsująca
i tylko trwa świetności wspomnieniem?
Zbudź się duchu ze snu marnego!
Już czas kres położyć walce, zwyciężyć 
lub wyzionąć ducha, jak para wodna 
ulecieć ku górze, ku chwale!

Odejść w życie wieczne gromkiego triumfu,
gdy ciało upadło, jak liść z drzewa, 
jak stara kartka z kalendarza.
Odejść tam, gdzie wolność i szacunek trwa
w kwiatach - w zapachu róży w butonierce.

Walczą tylko żołnierze czasu, 
bohaterskie sekundy, biegnące do triumfu
i godziny z mieczami ze wskazówek 
rozbijające przestrzeń w drżące atomy,
w wibrujące arche w mocy nadziei,
a zegar ojciec przestrzeni trwania 
biciem nadaje rytm, jak dobosz,
upływowi krwi wrogom czasoprzestrzeni. 

Autor: Dawid Rzeszutek

@Dawid Rzeszutek Ukontentowany, zostawiam ślad... 

Miło mi :),  pozdrawiam !!

@Dawid Rzeszutek jeszcze tylko strun brakuje... teorii a tak serio oczywiście moim zdaniem nieco przesyciłeś ten utwór i początek...

to "gdzieś" zamierzone?

pozdrawiam