Post-procesy

Dzień, wprawiony w nastrój niemalże nostalgii, przysypiał na drzewach i latarniach jak niewyraźny kontur. Ten sam, który z rąk do rąk nie umiał trafić,  przez moralny dylemat nieistniejących bogów... Oddycham głęboko wieczornym powietrzem, rozlewa się po błękitno różowej łunie, by dać przez moment zaczerpnąć natchnienia... zastygło. Bezwładnie opadając z myśli, zwolnionym pulsem odliczam przestrzeń i na wpół świadomie znikam w ciemnościach. Oto staję się snem na jawie, przedłużeniem samej siebie, efemeryczną częścią nieistnienia, która bez tchu gna po szczęście. Pod wiatr, na złamanie karku, za przedwieczną tajemnicą śmierci.