Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

miłość nieodwzajemniona


Andrzej_Wojnowski

Rekomendowane odpowiedzi

Miłość nieodwzajemniona

on kocha – nie kocha ona

werteryzm ma w żyłach

jak długo wytrzyma

 

ona często znika

a kiedy ją pyta

gdzie byłaś kochanie

znów wracasz nad ranem

czy u koleżanki

małe dzieci niańczyć

młoda pielęgniarka

takiej pomóc warto

czy też u mamusi

którą covid dusi

 

ty się ciągle czepiasz

a przecież już trzecia

chodźmy spać kochanie

pogadamy rano

 

rano przy śniadaniu

patrzysz czule na nią

nie zdążysz zapytać

bo za drzwiami znika

szybkie – pa misiaczku

nie czekaj z kolacją

odbierz, nakarm dzieci

ja już muszę lecieć

 

nie przejmuj się chłopie

dziś one na topie

chcesz mieć spokój błogi

zaakceptuj rogi

 

Edytowane przez Andrzej_Wojnowski (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@iwonaroma

 

Cóż niestety takie czasy

misie już nie mają klasy

myślą tylko wciąż o sobie

wiem - bo właśnie obiad robię

komu? - uwielbianej żonie

znowu spóźni się kochanie

 

Dzięki.

 

Pozdrawiam - Biały miś

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Czemu nie wypada?

Łzy to coś złego?

Chłopaki nie płaczą ?

No chyby że od Bolca.

Lubisz czarne rytmy?

 

Dziękuję i pozdrawiam

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Na kilku forach o małżeństwie itp, wykazywano, że kobiety kochają i pożądają około 15 % facetów, takich w kierunku łobuzów, więc opisany jest (bardzo przekonywująco, a nawet porażająco)  dosyć standardowy przypadek wiązania  się z najlepszym dostępnym, z seksem prokreacyjnym, bo jednak dzieci....

Pomyśl, czy by tak się zachowywała, gdyby się peela bała, a potem wnioski.

Pozdrawiam i plus za temat.

Tu jest mój tekst "Ona mnie nie kocha"w podobnym klimacie. 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Myślę że więcej.

One kochają łajdaków, tylko nie chcą się do tego przyznać.

Oczywiście nie mówię tego z autopsji.

Ja jestem grzeczny crazy lovers  zakochany bez pamięci, oślepiony  płomieniem pierwszej miłości.

 

Dziękuje i pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ile to do dyskusji, bo jak napisałeś słusznie, one się nie przyznają. Ja mam tak samo, jak ty, ale ona wie, że gdzieś tam jest ukryty diabeł, którego nie warto drażnić, bo jest zdolny wszystko spalić. Ale to tylko rozmowa o poezji:). Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czasami trzeba po prostu być Hanem Solo i powiedzieć jej, jak księżniczce Lei: "Lubisz mnie, bo jestem łajdakiem. Mało ich w Twoim życiu."

 

;)

 

PS: Wrażliwość Wertera dziś już raczej nie jest na topie, a szkoda.

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

nie przejmuj się chłopie

dziś ona na topie

chcesz mieć spokój błogi

wyrzuć ją za domu progi ;)

 

@Andrzej_Wojnowski Ciężko powiedzieć kogo pragną Kobiety, Dziewczyny napewno łobuzów, ale Kobiety to Dziewczyny, które się na łobuzach już spaliły.

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. Iw ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
    • - A na groma ta fatamorgana... - A na groma ta fatamorgana?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        W tym cała rzecz, że logiką płata czasami figle artystom OBRAZ, wywrócił  farby kwantem fizyki, chemii — człowieka zakrył kolorem   Ponoć w Mordnilapach właśnie zachowany czar w języku daje myślom możliwości postrzegania tego wątku w sztuce malowanej — O bok! Mózgu   Dzięki bardzo, że zechciałeś się przyjrzeć całości, jaka daje więcej pytań niż odpowiedzi, na których głównym filarem — tak mi się wydaję —  jest środkiem.   Pozdrowienia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...