Eniwetok

(Z cyklu: Pacyfik – sen wiekuisty)

***

Inspiracją do napisania niniejszego tekstu było dla mnie opowiadanie pt. „Ostatnia Plaża”, J. G. Ballarda

***

Uderzają mnie w twarz jaskrawe prześwity

słońca,

które wytryskują spomiędzy kołyszących się, palmowych liści…

… drgają i migoczą…

tworzą efekt stroboskopu…

(Musiałem chyba dostać ataku epilepsji…

Odzyskuję przytomność,

ale w zupełnie innym miejscu

i

czasie)

…

Stąpam ciężko po rozgrzanej plaży…

Tafla laguny jest tak przejrzysta,

że widać najmniejszą muszlę, wygładzony weń

kamień…

… nie wiem, jak długo idę…

Jarzy się w oceanie

jakiś daleki odblask

natury…

Dostrzegam

… coraz więcej…

… nie wiem, jak długo idę…

Otwiera się nade mną głęboki błękit, którego nie mąci nawet przepływ obłoku…

…

Widzę przed sobą osmalone konstrukcje

z betonu i stali...

Dawne ślady jakichś ciężkich, gąsienicowych pojazdów

― skamieniały już

przez te wszystkie epoki

i

lata…

Żelbetonowe bunkry z pionowymi,

rdzawymi smugami na ścianach…

… setki manekinów w wielkim basenie

bez

… … wody…

Wyciągają rozpaczliwie ręce, spoglądając na mnie

pustymi, czarnymi oczodołami…

… zdeformowane, nadpalone postacie z sennego koszmaru… tłum bezdomnych, porzuconych

ślepców!

…

Coś się błyszczy w oddaleniu, jakby kawałek szkła,

na który pada słoneczny promień…

…

Radosne śmiechy mojej żony, naszej małej córeczki…

Pogłosy echa

na betonowej, pustej plaży…

… zabawa

w

berka…

Spostrzegają mnie,

poważnieją…

… stają w milczeniu…

Przyśpieszam kroku...

Biegnę, wykrzykując ich imiona!

…

Wtapiają się w coraz bardziej nieostre tło…

Pozostawiają po sobie pustkę,

tę właśnie pustkę, którą rozsadza od wewnątrz nieustanny pisk w moich uszach…

…huk

… … nacierających fal…

(Włodzimierz Zastawniak, 2016-09-26)

Eniwetok – atol ma Oceanie Spokojnym w archipelagu Wysp Marshalla. W latach 1948–1958 był wykorzystywany przez Stany Zjednoczone, jako poligon do testowania broni jądrowej.