Plecionka / Sens Muzyki

         Plecionka

gdy czas zmieni oblicze

ile go już nie ma

życie wciąż garbate

mały skrawek nieba

na bruku skrzypi trumna

w zaprzęgu co być musi

odrywa to wspomnienie

co nigdy nie powróci

niewinny nóż na stole

cichutko sobie leży

ktoś go włoży w serce

musi w to uwierzyć

figurka zamrożona

na progu tkwi samotnie

żyje w niej nadzieja

że ujrzy piękną wiosnę

skowronek chociaż niemy

frunie jednak w niebo

mimo wszystko nucić

przeistoczyć w drzewo

korzenie w sercu ziemi

wiatrem gnane słowa

przeszłość tu zbłąkana

nad nią lśni korona

zmącenie wody falą

zatrucie swoim jadem

na hologram mostu

ego znów się kładzie

kolizja miodu z pszczołą

śniegu z mroźnym wiatrem

mroku z cieniem nocy

oczu z własnym blaskiem

trudno coś czasami

w życiu całkiem zmienić

próżne twe zmagania

wiatru nie zastrzelisz

jakby tak uśmiechu

dodać cierniom cząstkę

pryzmat ścian kryształu

zrodzi dróg plecionkę

wtedy łzy symetrii

nie są takie same

los w srebrzystej tafli

chaosem śni nirwanę

         Sens Muzyki

wiolinowym kluczem otwierasz drzwi symfonii

w ciszy widzisz muzykę

z rozpuszczonymi dźwiękami

opadają bezgłośnie na ramiona

coś tu nie tak

kombinujesz

zauważasz  martwy akord oparty o ścianę

z której odpadło trochę tynku

na cień wspomnienia orkiestry

spoglądasz w lustrzaną partyturę

tam każda nuta jest łzą na pięciolinii przemijania

cierpień i radości w różnych tonacjach

przed ostatnią chwilą

*

nagle słyszysz szept muzyki

niepojęty

niezrozumiały

wypełnia ciebie

słyszysz pęknięcie finalnej struny

już nigdy nie będzie tutaj całością

jesteś