* * *

Jak płatek róży – szeptałeś

Pomiędzy pocałunkami

Lekkimi niczym motyl

Muskającymi skórę

Moje ciało – dzieło sztuki

Nie chcąc go skazić

Sunąłeś palcami

Tak delikatnie

Chcąc zapamiętać

Każdy pieprzyk i bliznę

Lecz nie tego chcę

Zdejmij mnie z piedestału

A potem rozgrzej w dłoniach

I zgnieć jak plastelinę

Kształtując kogoś innego

Kogoś nowego, ludzkiego

Studiuj moje wnętrze

Uczłowiecz mnie

I pociągnij za sobą

Na sam dół rozkoszy

Niech nasze krople

Potu i łez przyjemności

Stworzą eliksir odkupienia

Bo nie żałujemy

Nie zostaniemy wywyższeni

Nie wzniesiemy się do raju

Przez to kim się staliśmy

Plasteliną, zbyt ciężką by latać

Jedną kulką, lecz złączoną z wielu kawałków

Pragniesz tego co nie można 

Zatem bliżej ci do piekieł 

I tak teza się potwierdza 

Że sam diabeł stworzył Ewę

Utwór ma swoje momenty, ja widzę w nim bardziej piekielny materiał, który można by wycisnąć z tekstu. Narazie jest ognisko w lesie z harcerzami ale stać ten utwór na to by iść za nim do piekieł. ;)