Jadąc do nikogo

Wskakuję w biegu do odjeżdżającego, pustego już tramwaju.

Zgrzyta kołami,

nabierając z ostrym szarpnięciem prędkości.

Ściekają mi po karku i skroniach krople zimnego potu.

I jak ptak uderza skrzydłami o ściany więzienia, tak kurczą się boleśnie i rozkurczają

przedsionki

i komory mojego serca.

W przeskokach słońca między sztachetami drzew

szarpią umysł

płomienie nerwów…

Opieram się czołem o szybę, zahipnotyzowany tym przesuwaniem…

I nie mogąc oderwać oczu od tych przebłysków natury, tracę nagle przytomność

z powodu

efektu stroboskopu…

…

Śniło mi się, że… Usiłuję to sobie przypomnieć,

leżąc na podłodze z krwawiącym nosem

i pianą na ustach,

odzyskawszy świadomość – nie wiadomo,

po

jakim czasie…

Miałem do kogoś jechać. Do kogo? Zapomniałem.

Ciągną się po bokach metalowe, obdrapane nogi pustych siedzeń,

skąpane w pomarańczowym blasku zachodzącego słońca.

Wyciągam powoli osłabioną rękę – ku temu lśnieniu, lecz, niestety, nie jestem w stanie

go

dosięgnąć.

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-04-30)

Wszystkie teksty są mojego autorstwa. Publikuję również na:

Ciekawy tekst,  podoba się. 

@Arsis  Niepokojąca treść, ale intryguje...

:)