Woalka Trójcy Przenajświętszej

- Niech będzie pochwalony. 
- Kto? 
- No ja, bom na obraz oraz podobieństwo. 
Jestem kurzem i kosmosem – wszystkim i niczym, 
twórcą i tworem. 

Szaleństwo. 
- Kiedy ostatni raz...? 
- Źdźbeł trawy pytać trzeba, które pamiętają 
kształt na wieki wyciśnięty jak ślad dinozaurów - 
młodych listków, które z pożądania drgają 
patrząc na ciało - zaklęte 
w carraryjski marmur. 

Lecz wierzę. 

… byłeś u spowiedzi!? 
- Kto bredzi? Spowiadam się szczerze, 
do bólu, żył otwartych, sennego znudzenia. 
Wobec ciebie - Padre - i dziwek, które były piękne 
kąpiąc się w morzu boskiego jęczmienia - 
już po fermentacji – w jej oczach zaklęte - 
błękitnych. 

A te krzywdy? Ee, jakby od niechcenia 
rzucane jak kwiaty wczorajszej procesji 
w tłum dziki, w otchłań, więc myślałem – jeśli 
krwi nie ma, 
to nie mam 
nic do zarzucenia. 

- Grzesznyś synu... 
- Sukinsynu? Klecho, masz rację, a jakże 
jadłem chleb spleśniały i w cytrynie małże 
piłem w kryształach i chłepcąc jak świnia 
z rynsztoka 
mea culpa – wina. 

- Coś dobrego było, zbłąkana owieczko? 
- Dziecko? A tak, coś tam po drodze się stało. 
Kochałem, kiedy dreszczem rysowałem usta, 
opuszkami dotykając marmurowe ciało. 
To zamknięte w posągu 
kamienistych pustkach - 
całowałem 
i żyło. 
Kwitło jabłonią dojrzałą. 

- Idź już! Odejdź! 
- Spowiedź? A gdzie rozgrzeszenie? 
Pokuta i żal, który ma wszystko naprawić? 
Gdzie krzyż złocony, który dobro sprawi? 
Wypełni treścią kosmiczne przestrzenie. 

- Twoje życie pokutą... 
- Cykutą? Jeśli dodać mogę... 
i rozdrapać dawno zabliźnioną ranę... 

Puk, puk, puk. 
- Nie możesz. 
Amen. 
Amen. 
Amen.

@puszczyk Cytuję: Nudzisz się, że takie tasiemce płodzisz?

Dzień dobry.

Wiersz dobry.

Gdzież mi do Twoich tasiemców? :)))

Dzięki.

Podoba mi się, długi ale czyta się dobrze. Interpretuję jako wyznanie wiary w siebie i nie-żal za grzechy.I forma ciekawa. :)

Dzięki za odzew i refleksję.

To chyba mój najdłuższy wiersz :)

Fajnie, że jest napisany tak, aby dawał bez trudu możliwość interpretacji.

A jaka ona jest, to tylko sprawa czytelnika.

Panie Puszczyk, jesteś moim odkryciem i miłym zaskoczeniem, będę wracać i dawkować. Cud miód! 

Chciało Ci sie sięgać po starocie? :)

Dzięki

@puszczyk tak, chciało mi się gdyż nie ma to jak niedzielny poranek na „pchlim targu”, Psze Pana :) 

Tak wiersze sprzedają Psze Pani?

Jak to na takim targu - stare.

@puszczyk najważniejsze, że jare ;) Mocium Panie 

To fajnie Acani :)