Spostrzeżenia człowieka chorego psychicznie

Najpierw badam szafę pod niekonwencjonalnym kątem,

tuląc się do forniru w jakimś dziwnym tańcu.

Dłonie pogrążam w słonecznej smudze

i wciąż nie wiem,

dlaczego pająk patrzy się na mnie z takim wyrzutem sumienia,

zwisając pod lampą w zaciśniętej pętli

skazańca.

Powoli urealniam swoje gesty. Ćwiczę zamykanie

i otwieranie powiek.

Wersalka robi to samo, co fotel,

krzesła i stół,

i inne czworonogi, które przestępują niecierpliwie z nogi na nogę.

Ekscentryzm wymaga przecież poświęceń,

dlatego oblewam siebie perfumami o zapachu benzyny.

Zapalam papierosa

i wszystko momentalnie pęka na miliony iskier, zamieniając się w stos pawich piór.

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-05-31)

Dobre.

Oryginalne ujęcie problemu samotności (moim zdaniem) i potrzeby zaistnienia.

Wyrzuciłbym ostatni wers.

Kończąc na papierosie otwiera się szersze pole dla wyobraźni i pozostaje fajne niedomówienie.

@Arsis Coś jak migotanie przedsionków w sercu miasta... Podoba mi się ta ekwilibrystyka między podłogą a sufitem, łamane przez ściany... 

Pozdrawiam. 

Podoba się, mocny tekst, budzi we mnie wiele skojarzeń.