Okruchy

Dlaczego płacimy
Tak wysoką cenę łez
Za okruchy szczęścia
Pozbierane pośpiesznie

Każdy jeden cieszy
Wrasta w duszę
A potem boli strasznie
Gdy zostaje wyrwany

Czy można
Nazwać to wszystko
Miłosierdziem Bożym
Gdy musi tak boleć

Przeglądamy się
W odłamkach życia
Tylko po to
By je zaraz stracić

Co zebraliśmy

Do rąk naszych

Trzeba oddać

I z nawiązką zapłacić

Ciężko mi bardzo
Pogodzić się 
Z obecnym stanem rzeczy
Bezsilna złość mnie toczy

Nic nie posiadamy na stałe, a pękają nawet najtwardsi. 

Jesteśmy pielgrzymami, nie warto się do niczego przyzwyczajać, tylko starać i godzić z tym, że wszystko przemija.

Podoba mi się Twój tok rozmyślań, wiersze nie zawsze. Ale staraj się być tam, gdzie człowiek żadko bywa. To nas inspiruje...